Maandag 19 - woensdag 28 augustus 2013

Fietskampeertocht Gard - Hérault (F)

Ik moet eerlijk toegeven dat deze streek nogal moeilijk te omschrijven is: de Hérault, de Gard, de Languedoc-Rousillon. Het is allemaal correct maar ter plekke bleek de Cévennen nog de meest adequate omschrijving te zijn. Zon gegarandeerd dus. We keken uit naar een afwisselende fietskampeervakantie.

Jurn Verschraegen, Mechelen

Die avond in Sommières stroomden ze druppelsgewijs toe. De enen hadden een snelle trip met de trein inclusief ingepakte fiets achter de rug, de anderen deden er twee dagen over met hoteltussenstop. Vanop de camping stapten we richting restaurant waar we voor het eerst konden genieten van de regionale specialiteiten. Jef lichtte vakkundig toe hoe de fietsdagen er zouden uit gaan zien. "'s Middags wordt er steeds voor de groep aankopen gedaan en 's avonds is er een restaurant meestal mogelijk". Krakende karren en een verrassing…

Sommières ligt in relatief vlak gebied niet ver van Nîmes. De mistral maakt de hevige zon draaglijk. Stilaan groeit het besef dat dit een tocht buiten categorie zal worden. De hellingen zijn prachtig maar niet van de poes. Versnellingen kraken en af en toe valt er een ketting af door foutief schakelen en bij een dorpje brengt een dorpspomp soelaas. Eau non potable lezen we. De plaatselijke bevolking laat het koud en tapt er lustig op los. We volgen hun voorbeeld. La crise laat zich voelen. Even verder ontmoeten we Kristof met de tweede Ronsergroep die kon getuigen van een prachtige tocht doorheen een schitterende streek. Hij voorspelde ons nog enkele verrassingen…

Gelukkig laat zijn groep ons over de verrassingen die ons te wachten staan in de nevelen van de nieuwsgierigheid. 's Middags klimmen we naar een eerste pas. De spieren worden op de proef gesteld, versnellingsapparaten kraken en de eerste lekke band is voor Alena. Boven de heuvel staat een toren. Jef geeft toestemming aan de eerste drie om de torenjuffrouw een bezoek te brengen. Ondergetekende was mede getuige van een tafereel dat aan de Middeleeuwen deed denken: een dame met gevlochten grijze haren zong er minneliederen, hierbij geassisteerd door haar partner-violist die voortdurend zijn gitaar bijstelde. Met zijn drieën permitteerden we ons een frisse Leffe alvorens de afgrond in te duiken richting Sumène en camping. De dame van de geheimzinnige toren gaf ons al mee dat we in Sumène geen camping zouden vinden (de verrassing van de groep van Kristof werd al duidelijker). Het voetbalterrein (lekker vlak en rustig wegens geen match) was een optie maar ook de eigenares van het enige benzinestation zou raad weten. Jef die intussen reeds beneden was, zocht via de plaatselijke bevolking meteen naar een alternatief. Een tweetal klimmetjes en een afdaling verder zou ons naar de camping van Pont d'Herault brengen. De twee haakjes op de Michelinkaart verraadden een zware helling en na 8 uur fietsen in meer dan 30 graden liet zich dat wel gevoelen. Met enige blijdschap stelden we vast dat er ook een restaurant ter plaatse was. De camping bevond zich nog wel degelijk op het grondgebied van "Groot Sumène" volgens de toeristische info online.

Topervaring

De dag erop voltrok zich opnieuw een ochtendritueel van tenten opvouwen, kattenwasje doen, ontbijt klaarmaken, fiets bepakken, eten en afwassen, rond 9u00 wegwezen. Saint-André-de-Valborgne is het volgende fietsdoel. De ene klim volgt nu op de andere en we spreken stilaan Indianentaal: 1 pijltje, 2 pijltjes, twee naar beneden. De groep verstaat elkaar nu pijlsnel. De Col du Pas ligt op een respectabele 833 m hoogte. De afdaling naar Les Planties en Saint-André-de-Valborgne gaat ook weer pijlsnel. De camping ziet er impeccable uit en we kunnen er de was doen. Jef en Georges verkennen het dorp en de ­culinaire mogelijkheden. De groep kan kiezen tussen twee heerlijke menu's. Iedereen kiest waar zijn maag aan toe is en laat zich verleiden tot een zoet achterafje.

De dag erop brandt de zon meteen onze tenten droog. We beginnen met een klim en bij de tunnel de Marquaires moeten we opnieuw enkele honderden hoogtemeters prijsgeven. Vanuit Rousses gaat het op een snelle weg verder naar de Gorges de Tapoul waar jonge gasten zich aan canyoning wagen. Van daaruit rijden we verder naar Cabrillac waar we het enige kraantje dat goed verborgen zat trachten te vinden met behulp van de plaatselijke bevolking. De Mont Aigoual (1567 m) biedt de groep een onvergetelijk uitzicht.

De beloofde vergezichten tot de Middellandse Zee blijven we verschuldigd vanwege nogal wat luchtvochtigheid. De picknick houden we midden op het grasveld boven, schitterender dan dat kan het niet. De ­afdaling gaat zeer snel maar in Dombais knijpen we de remmen dicht om van de rosé te genieten. Even denken we eraan om een walking diner met karaoke te kiezen maar een restaurant in Trèves dat speciaal voor ons de deuren zou openen geniet onze voorkeur. De camping valt prima mee en het restaurant heeft een gerecht in petto. We laten ook het ene bord ­frieten na het andere aanrukken. En de pannenkoeken nadien zijn erg in trek. We krijgen nog een muntdrankje als digestief. Voor sommigen doet dat terugdenken aan een vroeger medicijndrankje.

Chaos

De dag erop fietsen we langs de pays de Trévézel en door de schitterende Causse, een hoger gelegen gebied waar schaapherders thuis zijn en wat doet denken aan het grottenstelsel waar de Roquefort rijpt. In Veycour toveren we op enkele minuten de plaats voor de kerk om tot een dejeuner sur l'herbe. De beatmuziek van een tegenoverliggend huis stopt pas na een half uurtje en wordt vervangen door het pif-poef-paf van een computerspelletje. Als die geluiden wegsterven resten enkel nog de vale gieren die boven onze hoofden cirkelen. Het doet bij Martine het idee opborrelen om zich voor dood in de tegenoverliggende weide te gaan liggen om de vogels naar beneden te lokken en hen op die manier van dichterbij te kunnen bestuderen. De tocht gaat verder richting Montpellier-le-Vieux waar we genieten van enkele stevige klimpartijen naar de Chaos. We kiezen hier voor wat koude dranken waaronder enkele karaffen rosé die de tocht bergaf minder bochtig moeten doen lijken. Millau wenkt en met een sneltreinvaart fietsen we naar beneden waar we voor de driesterrencamping Les Erables kiezen. Hoewel we dicht bij de weg zitten, genieten we toch van de overnachtingsplaats. Tijd voor wat was en plas en een verkenning van de avondlijke genoegens in Millau. In La Mangeoire kunnen we zonder problemen met 16 personen terecht en eten we lekker. Enkel de invallende duisternis en het ontsteken van de terrasverlichting gaat met een vliegeninvasie gepaard die ons sneller dan ons lief is naar een ander terras verjaagt.

Rustdag

De dag erop plande Jef een rustdag. Iedereen zocht een nuttig tijdverdrijf en zo kreeg de brug van Millau en het bezoekerscentrum extra personen op bezoek. 's Middags zochten we elkaar niet bewust op maar kwamen we elkaar in verspreide slagorde tegen. Linda bestelde het diner via de app van TripAdvisor en bijkomende info van de lokale bevolking. Het werd het visrestaurant Estanco dat ons culinair verwende. Zondag vertrekken we met een temperatuur van minder dan 20 graden en enkele verdwaalde regendruppels en fietsen we door de Gorges de la Dourbie. Het gaat zo goed als horizontaal naar Nant waar we de inkopen doen, na het eerste pijltje van de dag te overwinnen. Tegen de middag komen we in een pracht van een omgeving aan: La Couvertoirade, autovrij en waar de tijd is stil blijven staan. We picknicken er windvrij aan de Mairie. Van daaruit fietsen we naar de Cirque de Vissec en stijgen we naar Blondas. Daar stellen we vast dat de lokale camping niet meer bestaat ondanks het pijltje aan het centrale plein. En ook slapen in de gemeentezaal is geen optie wegens niet verzekerd. Het grasplein achter de zaal zou ook perfect kunnen, maar ook hier luidt het verdict negatief. Leo gaat verder onderhandelen in de auberge van Blandas en komt met het wonderbaarlijke resultaat dat we al om 18u00 kunnen eten. We genieten van een schapennavarin of een regionale koude schotel met frieten: het was overheerlijk. Nog 6,5 km scheiden ons dan van de camping in Rogues: een juweeltje verborgen in de Causse. We mogen er niet alleen de tent planten maar ook gebruik maken van het interieur voor een laatste glas en op de koop toe kan Leo er energie tappen voor zijn hulpmotor. 's Nachts schitteren duizend sterren aan 't firmament.

Bijbels tafereel

's Anderdaags stellen we vast dat er geen bakker langskomt. Een bijbels tafereel speelt zich af temidden van de pastorale rust: de twee resterende broden worden met feilloze precisie in gelijke stukken gesneden. Aangesterkt rijden we de steile helling af en erna weer op. Een tientonner probeert het in omgekeerde richting maar moet onverrichterzake terugkeren omdat de weg steeds smaller wordt. Intussen komt Jef de groep terug vervoegen nadat hij om mondvoorraad ging in een naburig dorp. En Leo ging opnieuw op zoek naar energie voor zijn batterij. Stilaan ontpopt hij zich tot een meester-onderhandelaar: hoe langer de onderhandeling duurt, hoe meer energie hij mag injecteren.

Camping met weinig om het lijf…

En weer gaat het verder naar Arboras waar we eten en een oplaadstation vinden op 2 m hoogte. We zetten nu koers onder een loden zon met een temperatuur van om en bij de 33 graden. We zijn in de buurt van Saint-Saturnin. In Gignac vleien we ons neer op een terras onder de platanen. Wanneer we met z'n drieën onze halve liter rosé verdubbelen roept onze ober schertsend dat we een 'bande d'alcolos' zijn. Met de nodige promille fietsen we verder tot in Ariane. Toen we gisteren de mogelijkheden in Ariane bekeken, zagen we enkel een naturistencamping. We zagen onze droom om onze nog niet gebruikte zwempakken dienst te laten uitmaken in rook opgaan. Uiteindelijk kiezen we voor de gemeentelijke camping van Gignac 'de la Meuse'. 's Avonds zoeken we een pleintje waar we ons tegoed kunnen doen aan een copieuze maaltijd met apéro van het huis. De laatste fietsdag staan ons nog 5 pijltjes te wachten. Voor het ontbijt vergeet de bakker ons twee broden te leveren. Het wordt weer millimeteren: het brood wordt in carpacciostijl gepresenteerd. Enkelen halen nog wat lekkers bij de bakker in Ariane. De tocht is prachtig door de vallei van de Hérault. Her en der zien we kanoverhuur. 't Is kiezen tussen 3 en 14 km afdalen. We stellen ons de vraag wie voor zo'n korte afstand kiest... Wij zwoegen verder de bergen op en vleien ons neer in Saint-Martin-de-Londres voor alweer een uitgebreide picknick. We halen de schade van deze voormiddag snel in. De laatste 35 km gaan in sneltreinvaart. In Sommières bezetten we snel de bar Le Prado en halen we elk op onze beurt de mooiste herinneringen op aan deze schitterend fietsvakantie. Als Jef iets bewezen heeft, is dat hij alleszins zijn pijl in de roos schoot op het vlak van tochtbegeleiding, keuze van streek: een toppertje dat om een vervolg vraagt.
Totaal aantal km gefietst: 563 km.
Gemiddelde snelheid: 16,8 km.
Aantal pijltjes verzameld: meer dan één koker.
Van Gogh van dienst: Philippe Ameye (ook de schets bij dit verslag).