Zaterdag 19 - zaterdag 26 juli 2014

Huttentocht rond het Virgental (A)

Wat vooraf ging. Ik had niets op mijn agenda in de periode rond 21 juli en zocht een geschikte vakantie in de natuur, misschien ook wel een kleine uitdaging maar zeker niet te duur. Een beetje gesurft en zo kwam ik terecht op de website van de Ronsers. Een huttentocht in Oostenrijk sprak me wel aan, het was zeker 30 jaar geleden dat ik nog in Oostenrijk was geweest. Na een telefoontje met de tochtbegeleider kreeg ik de kans om deel te nemen aan deze tocht. Rugzak klaar maken voor zo'n tocht is al een uitdaging, niet te veel gewicht, voldoende eten, voldoende kleren voor alle weersomstandigheden, dit was een hele opdracht. Ik had ooit ergens gelezen dat het ideale gewicht voor een vrouw 8 kg was en ik ben er in geslaagd niet meer mee te nemen.

Agnes Vereertbrugghen, Lennik

1000 cc

19 juli om 6 uur 's morgens vertrokken we met 3 personen voor een lange rit naar Oostenrijk. Met een klein wagentje van amper 1.000 cc, reden we via Luxemburg en Duitsland van 'Stau' naar 'Stau' naar Oost-Tirol. We kwamen veilig en stipt aan om 19 uur in het Landsgasthof Steiner. We werden verwelkomd door een plaatselijke folkloregroep (of was dit niet voor ons) en ook op een Schnaps. Na een lekkere maaltijd, een grote pint, een wijntje of iets fris gingen we slapen want er stond een zware tocht op ons te wachten en dit na een lange rit.

Het Virgental was voor mij een onbekend gebied, ik wist echt niet wat ik moest verwachten. Een korte rit met de wagens bracht ons naar Prägraten en vanop een hoogte van 1.300 meter trokken we het gebergte in. Er werd goed doorgestapt en tegen de middag kwamen we reeds aan de eerste berghut op een hoogte van 2.183 meter. Tijdens de picknick aan het meer dook een ervaren Ronser het koude water in, hij was er even snel uit als in want het water was echt té koud voor een frisse duik.

Baaldag

Een korte afdaling volgde en na een stevige klim bereikten we het hoogste punt van de eerste dag. In de verte hoorde we het donderen en voor we aan de afdaling begonnen kregen we de eerste regenbui over ons. De bui was van korte duur en we kwamen droog aan bij onze eerste berghut voor de overnachting. De 2de dag was een echte baaldag, de lucht was grijs en de regenkledij stak boven in de rugzak. Op het gladde pad kwam een tochtgenote ten val maar gelukkig niet te ernstig. Het werd duidelijk dat er hier een echte groepssfeer heerste. Enkele tochtgenoten stonden direct klaar om te helpen om een deel van de bagage over te nemen, de tochtbegeleider veroorzaakte bijna een steenlawine door te snel hulp te willen bieden. Tijdens een korte stop op 2.870 meter konden we genieten van de mooie omgeving en het zicht op de Gr. Lasörling. Later in de voormiddag begon het te miezeren, dan stilletjes te regenen, hard regenen en dit zonder stoppen, stappen in de regen, al rechtstaand eten in de regen, dit was echt zwaar, je kon niet schuilen alleen maar klimmen en dalen op de gladde rotsblokken, in beweging blijven om je op te warmen. Druipnat, bijna onderkoeld kwamen we aan in de berghut op een hoogte van 2.586 meter. Onze grootste zorg was, onze kleren en schoenen droog krijgen. De kleren werden afwisselend boven de kachel en op de verwarming gehangen, de schoenen werden volgepropt met oude kranten. Tijdens een spelletje UNO of wiezen vergaten we onze zorgen en genoten we van een gezellige avond.

Echte groepssfeer

We sliepen in een slaapzaal op 4 matrassen voor 6 personen. Je kon kiezen, ofwel blies en snurkte een Ronser heel de nacht in je oren, ofwel lag je met je neus aan de voeten van een van je tochtgenoten. De volgende dagen was het echt genieten, door een dag in de regen te stappen, was ik bijna vergeten in welk een mooie omgeving ik was terecht gekomen. We bleven klimmen en dalen over bergkammen tussen de 2.100 en 2.800 meter en genoten van de flora en de fauna, de mooie vergezichten, de bergtoppen, de watervallen en de meren. ­Tijdens het avondeten kwam de echte groepssfeer naar boven, tafels werden bijeen geschoven, verhalen uit de kinderjaren waren schering en inslag, er werd tafelvoetbal gespeeld met erwtjes en deze werden daarna gewoon opgegeten, de Ronsers nemen ook daar hun verantwoordelijkheid! Genietend van de mooie panorama's klommen en daalden we de 5de dag naar het Defreggerhaus, een hut gelegen op een hoogte van 2.962 m. Tijdens deze tocht hadden we zicht op enkele bergtoppen van méér dan 3.500 meter. Het was gewoon ongelooflijk dat ik dit kon en mocht meemaken. Op de voorlaatste dag daalden we terug langs hetzelfde pad tot 2.115 m. Een ervaren Ronser had op de kaart gezien dat er een mogelijkheid was om over de gletsjer naar de volgende hut te stappen. Geen gebrek aan initiatief, hij zocht een gids en maakte deze uitdaging mogelijk voor iedereen die dit wenste. 's Morgens werden 8 Ronsers uitgerust om in cordée onze laatste overnachtingplaats te bereiken. Ik stapte samen met de tochtleider en 4 andere Ronsers via de geplande weg naar de Eissee Hütte (2.521 m).

De klim over Zopet Scharte (2.958 m) en de daaropvolgende afdaling vond ik bijzonder zwaar, mijn knieën deden pijn en de leeftijd laat zijn sporen na. De laatste dag daalden we terug af naar onze wagens die nog net op dezelfde plaats stonden.

Nagenieten

Enkele weken later geniet ik nog na van mijn eerste berghuttentocht, ik kwam een jaartje ouder thuis uit het Virgental maar veel ervaringen rijker, ik heb genoten van elk moment, zowel de dagtochten als de gezellige sfeer 's avonds hebben deugd gedaan.

Nog een dikke merci aan Bart voor al het werk dat hij erin stak en ook aan alle tochtgenoten die op een of andere wijze hun steentje hebben bijgedragen aan de goede sfeer. Jullie zien me zeker weer op een van de volgende tochten van de Ronsers.