Welkom

Coach

Ze is amper vijftig, ziet er goed uit, drukt zich vlot uit, woont in West-Vlaanderen maar dat kan ze bijzonder goed verbergen. Haar diploma: schoonheidsspecialiste, een contactberoep met de nodige beperkingen tijdens de coronacrisis. Haar fond de teint gebruikt ze nog enkel voor zichzelf, oogschaduw vergeet ze nooit en natuurlijk is een vleugje décolleté nooit ver weg. Vandaag is ze coach. Haar ‘levenservaring’ zet ze in om gestresseerde bedrijfsleiders op het rechte pad te houden, hun doelen te laten formuleren. Af en toe brengt ze een laagje vernis op de getormenteerde zielen van hen die de touwtjes in handen hebben. Mijn overbuurvrouw destijds deed aan astrologie. Ook daar kwamen, naar haar zeggen, vaak bedrijfsleiders langs. Sommigen waren danig onder de indruk van haar waarzeggerij dat ze hun papieren met spirituele berekeningen en kwadranten bij het instappen van hun auto op het dak lieten liggen waardoor bij het optrekken de straat bedekt werd met formules en richtingen voor de toekomst. De West-Vlaamse dame schijnt goed te kunnen luisteren. Vooral naar haar boekhouder die vindt dat ze niet slecht boert met haar 3700 euro die ze voor een week vangt met haar ondersteuning. Exclusief BTW. ­Desalniettenmin is zijn advies toch om haar coachingsklas die ze steevast ‘masterclass’ blijkt te noemen uit te breiden naar maximaal 10 deelnemers in plaats van de huidige zes. Een iets zekerder omzet die mogelijk wel gepaard gaat met een zeker extra risico: stress. En precies dat is wat ze haar discipelen probeert bij te brengen: de focus op het goede waardoor je net stress vermijden kan. Een dilemma waar ze nog extern advies rond zou vragen. Uiteraard volledig aftrekbaar van haar belastingen. De dame is niet verzonnen, de bedrijfsleiders jammer genoeg ook niet. Ik moest eraan denken toen de Ronsergroep tijdens de laatste fietstocht in de herfst zo simpel en gewoon zichzelf kon zijn. Blij kon zijn met kip, appelmoes en frietjes. Gewoon samen eten, gewoon samen fietsen, picknicken en een pint drinken. Op het eerste gezicht niets speciaals, op het tweede erg verbindend en fijn. Met verhalen zonder strategie en zonder boekhouder in de coulissen. Maar vooral met haarscherpe analyses en nieuwe inzichten die we met elkaar konden delen, aha-ervaringen bij het horen hoe iets in elkaar zit. Onze twee coaches van dat weekend bedienden zich van een ongelofelijke bescheidenheid, van ­originele verkenningen van nieuwe plaatsen. Economisch wellicht volgens de boekhouder totaal niet relevant, maar voor de deelnemers voelde het aan als een masterclass thuiskomen bij een gezellige bende. Gelukkig was de cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ reeds volzet.

Jurn Verschraegen, Mechelen
voorzitter De Ronsers vzw