Welkom

Meditatie

De vlucht verliep wonderbaarlijk zonder vertraging. Na drie cirkels boven de betoverende skyline van Barcelona zette het vliegtuig zich stevig op de grond, en een applausje van opluchting en dankbaarheid vulde de cabine. ‘Dat hebben ze toch maar weer eens goed gedaan,’ klonk het enthousiast achter me. De dame die dit zei, leek de hevige turbulentie boven de Atlantische ­Oceaan alweer vergeten te zijn. Alsof de angst van daarvoor was weggevaagd door de veiligheid van de landing. Om bij te komen van de reis, hadden we het ‘geluk’ nog zo’n vijf uur op de luchthaven te mogen doorbrengen. Na twee uur rondslenteren, eetgelegenheden vergelijken en de sfeer opsnuiven, maakten we uiteindelijk onze keuze. Linda besloot eerst nog wat koekjes te kopen – een soort muffins, verpakt in een bijzondere verpakking – en daarna een rustig plekje op te zoeken om te mediteren. Ze zette haar kleine rugzak zorgvuldig binnen handbereik. Ikzelf koos ervoor om nog een flinke wandeling te maken, van Terminal 2A naar 2B, en vervolgens naar 2C, om daarna weer terug te lopen. De meditatie was voorbij en Linda had een verhaal te vertellen. Toen ze haar ogen opende, merkte ze dat er een vrouw naast haar was komen zitten die haar daarnet gekochte zak koekjes in die bijzondere verpakking aan het opendoen was! De vrouw keek Linda aan en vroeg of ze zin had in een koekje. “Ja, waarom ook niet,” zei Linda. De dame at vervolgens alle koekjes op. Alleen bij het laatste koekje vroeg ze of Linda dat misschien nog wilde. Dat leek Linda toch maar niet meer nodig. De vrouw stond op, liep rustig weg met de verpakking nog in haar hand, en verdween in de menigte. Toen ik terugkwam, luisterde ik met verbazing naar haar verhaal. Ik herhaalde wat ik al vaker had gezegd: een rugzak laat je niet onbewaakt achter, en al helemaal niet op een luchthaven als je je ogen voor een uur sluit. Toen we later naar onze uitgekozen plek voor de avondmaaltijd liepen, zocht Linda in haar rugzak en plotseling viel haar iets op: daar zaten haar koekjes nog, onaangebroken in die speciale verpakking! De spanning die even in de lucht had gehangen, smolt weg. We keken elkaar verbaasd aan. Het deed denken aan de laatste twee staptochten met de Ronsers: een groep mensen die in vertrouwen twee of drie dagen met elkaar optrekt, verhalen deelt, soms zwijgend meeloopt, ieder met zijn eigen rugzak en koekjes erin. Vertrouwend op de gids, maar vooral ook op elkaar. Het speciale ook van onbevooroordeelde ontmoetingen en de kracht van menselijke verbinding. En zo zaten we daar, aan onze maaltijd, met een glimlach en een gevoel van weer iets bijgeleerd te hebben. ­Denkend aan de koekjes die onaangeroerd bleven, de gulle geefster en vooral het besef dat we, ondanks alles, altijd met anderen verbonden zijn.

Jurn Verschraegen, Mechelen
voorzitter De Ronsers vzw