Welkom

Verschil moet er zijn

De weg die op de OsmAnd beschreven stond liep niet zoals zichtbaar op het terrein. Een te vroege afkorting was niet aan ons besteed en daarom vervolgden we nog even die weg. Het leek geruststellend want we zagen op diverse bomen de tekens van de tocht in en rond het Müllerthal (L). Maar even verder hadden we prijs. Na de vele overstromingen was men begonnen met het traject te verleggen en kwamen we plotsklaps voor de keuze om de rivier over te steken of helemaal terug te keren. We kozen voor het eerste en geraakten snel aan de overzijde. Er was hier toch niemand te zien. Nog wat verder kwamen we aan een hek. Aan de rechterkant was een boerderij en daar was wat leven. Dat wilden we niet riskeren. Met een zetje geraakten we er over en moesten we enkel nog een camping doorkruisen. Zo gepiept. Dachten we. De Hollandse stem weerklonk erg luid en hoog en de dame startte met te gesticuleren alsof we de grootste misdaad van de wereld hadden begaan. Linda was al gaan zoeken hoe we over de brede beek zouden geraken en dat was duidelijk olie op het vuur. Intussen was haar man ook al naar buiten gekomen en die leek nogal in paniek. Dat we weg moesten of ze zouden de politie bellen. Toen ik vertelde dat we enkel de tekens op de bomen hadden gevolgd zei hij dat dat niet kon. En waarom stonden die hoge hekken overal? Toen ik zeer rustig zegde dat geen enkel hek ons kon tegenhouden bij de voorbereiding van een tocht, interpreteerde hij dat letterlijk als grensoverschrijdend gedrag. ‘Vuile Belg’ volgde al gauw en ik maakte duidelijk dat dit het niet zou worden op die manier. Uiteindelijk gingen we zoals we gekomen waren en bleek het hek simpel opzij te schuiven… we moesten dus helemaal niet langs die camping. De dag erop stonden Linda en ik aan een tweesprong in de buurt van Grevenmacher. De GR  5 die we volgden ging naar links maar er waren duidelijke politielinten die de weg afsloten omwille van boswerken. We luisteren en hoorden geen kettingzagen. Markeerde de stevige wind het geluid van het ‘sterke merk’? Maar het was toch zondag? Zouden ze hier geen reglement hebben dat lawaai verbiedt? Veel zin in een tweede camping-avontuur hadden we niet. En dan plots, alsof ze uit het niets kwamen, zagen we een koppel met dagrugzak. We spraken hen aan in ons beste Duits en ze stelden ons meteen gerust: ‘Spreek maar Nederlands. ‘We doen de GR en dat is een prachtig stukje. Hier en daar liggen wat boomstammen, maar de weg is begaanbaar’. In ruil voor zoveel enthousiasme, spraken we hen over de Ronsers en gaven hun een reclamekaartje: ‘je vaste partner in het weekend’. We voelden ons sterk en gewaardeerd en stapten met enige ondeugendheid onder de linten door, het bos in. Wat een contrast met gisteren om in contact te zijn met mensen die het avontuurlijke kunnen omarmen. Wil je samen met ons genieten van wat ondeugendheid? Stap of fiets dan mee met de Ronsers. We zijn er nu helemaal klaar voor. Voor jou. Tot gauw!

Jurn Verschraegen, Mechelen
voorzitter De Ronsers vzw