Welkom

De vloek

Ik probeer al een paar weken mijn schoonmoeder te bellen. Niet dat dat niet lukt. Gewoon enkele cijfers intoetsen en dan wachten tot de bel overgaat. Wel twintig keer. En telkens volgt daarop hetzelfde ritueel. Na het vernoemen van de naam van mijn schoonvader, zegt ze vijf keer ‘allo’, steeds luider om dan het gesprek stop te zetten. De laatste keer schrok ik. Dan beëindigde ze het gesprek met een vloek die haar tijdens haar lagere schooltijd meteen een draai om de oren had bezorgd en het verplicht aflopen van enkele paternosters. Het lag niet aan haar oren, maar aan het toestel. Het is al het tweede op korte tijd en volgens Coolblue was het een topproduct. Niet voor mijn schoonmoeder dus. Op de een of andere manier slaagt ze er steeds in het toestel in een stand te zetten zodat de luidspreker niet meer functioneert. Iedereen hoort haar, maar zij hoort niemand. Met enig medelijden begaf ik me naar haar woning, zo’n half uur autorijden, om haar van haar frustratie te verlossen. Ik heb haar de deur nog nooit zo snel zien openen. Coronaregels of niet, ik werd meteen meegenomen naar de dressoirkast alwaar in een oplaadbakje het toestel rustig mijn komst afwachtte. Nog geen tien seconden later werkte het kleinood terug. Mirakels blijken dus toch te bestaan en vol verwondering hielde ze het toestel vast en vroeg me haar te bellen. Omdat ik resonantie vreesde, zocht ik het een verdieping hoger waarna ze, drie tellen later, al de telefoon opnam en een hele conversatie begon over de technologie van tegenwoordig. Ik had nog een kwartier aan de lijn kunnen hangen, maar dat staat wat vreemd als je een kamer verder dat gesprek voert. Voor ik naar huis zou vertrekken, vroeg ze me haar opnieuw te bellen ‘je weet maar nooit’ en alweer was de communicatie succesvol. Tijdens de terugrit probeerde ik het nog eens. Ze kon gerustgesteld gaan slapen en de week erop kwamen merkwaardige test-telefoontjes die moesten aantonen dat een gesprek mogelijk was. Tot het vorige weer opnieuw fout liep. ‘Niet goed voor de bloeddruk’ had de huisarts gezegd. In het gesprek dat we nadien via de vaste lijn hadden, hoorde ze het nodige medeleven met de relatie van oudere mensen tot technologie. ‘Tijd dat we even afkoppelen’, zei ik haar. Dat doen we bij de Ronsers ook. Bij mijn weten zat daar nog nooit een kink in de kabel. ‘Houden zo’, zei ze, ‘want ik zou je niet graag horen vloeken’. En terwijl ze dat zei, keek ze meewarig naar de gsm waar nu naar haar zeggen een rood knipperlichtje brandde. ‘Het zal toch niet waar zijn zeker’ hoorde ik binnensmonds mompelen. Haar redding zat intussen al op de fiets.

Jurn Verschraegen, Mechelen
voorzitter De Ronsers vzw