Welkom

Vrijheid

Het was die middag warm en ik had niet bijgehouden hoeveel burgers al de prikpost waren gepasseerd. Er lagen nog tien Pfizerspuiten klaar toen een imposante man binnentrad. Zijn stap verraadde zijn vastberadenheid. Na de prik feliciteerde ik hem met zijn volgende stap richting vrijheid. Ik geef het toe, ik formuleerde het nogal stereotiep, maar wel om respect te tonen voor zijn bewuste keuze. Zeer onverwacht begon hij hoofdschuddend en met enig sarcasme te lachen. Alsof ik wist wat vrijheid was. Hij wist alvast wat het níet was: de dag dat hij zijn coronapaspoort ergens zou kunnen laten zien. ‘Jullie weten hier niet wat echte vrijheid is. Wil ik je eens meenemen naar Irak, het land waar ik vandaan kom? Dan zal je het pas weten’. Hij kwam op dreef toen ik me verontschuldigde dat ik dat niet kon weten. ‘Wat jullie hier weten over Irak in de media, is in feite niets in vergelijking met wat er ginds gebeurt.’ Zijn Nederlands was erg verstaanbaar en hij deed moeite om me te vertellen vanuit een grote bezorgdheid over zijn oorspronkelijke thuisland. Onderliggend voelde ik een groot respect voor zijn landgenoten die elke dag aan de lijve ondervinden wat het is om onderdrukt te worden door een regime dat de vrije meningsuiting beknot. Daarom ontvluchtte hij zijn land, op zoek naar een aangenamer leven. Dat vond hij in Mechelen. En corona? Een fait divers in zijn bestaan. Met zijn prik wilde hij zichzelf en zijn naaste omgeving beschermen en natuurlijk zich wat ongegeneerder kunnen bewegen, net als ieder van ons. Al meer dan een jaar vult geweeklaag de facebookpagina’s van enkele verzuurde Vlamingen. Hun hobby: niet gespeend van enige kennis de coronamaatregelen fileren en fulmineren op politici en deskundigen. Nochtans werden door die maatregelen de Ronsers niet gespaard: de werking werd met veel spijt in ons hart stilgelegd en voor de nabije toekomst zijn volledige weekends en meerdaagsen nog maar op een hand te tellen. We voelden de beperkingen en pasten ons aan. Vandaag zijn we goed op weg om de beste leerling te zijn in de Europese klas. Daarom draag ik ook mijn steentje bij. Omdat we met z’n allen het Ronseren gemist hebben en we graag onze scharrelruimte uitgebreid zien. ‘Hier herwinnen we onze vrijheid’ staat op een grote banner van de stad aan de Nekkerhal. Als ik terug, meer dan 100 vaccinaties verder, op de fiets stap, de ‘vrije’ wereld in, denk ik aan de man uit Irak. Of hoe een prik in het vaccinatiecentrum je wereld meteen in het juiste perspectief plaatst. We zijn opnieuw wakker!

Jurn Verschraegen, Mechelen
voorzitter De Ronsers vzw