Met de Streek-GR Groene Gordel kan de geoefende wandelaar in 8 dagen al stappend helemaal in een lus rond Brussel. Dit verrassend groen traject van 157 km gaat door het Pajottenland, de Zennevallei, de Brabantse Wouden en de Brabantse Kouters. De Ronsers doen er de komende maanden etappes van, telkens van station naar station. Kom mee genieten van prachtige stukken groen en (vaak) weidse vergezichten. En de Ronsers zouden de Ronsers niet zijn, mochten we enkel maar de tekens langs de weg volgen...

Voor deze eerste etappe vertrekken we aan het station van Eppegem. Meteen stappen we via de Plasstraat naar de Zenneboorden om dan meteen de Rotstraat in te duiken. We steken de E-19 over en zetten koers naar Elewijt en taverne Molenveld. We stappen nu door het Moorbos en komen dan in het Snijsselsbos. We komen in het natuurgebied Het Torfbroek. De gemeentelijke overheid verkocht in 1928 dit natuurgebied aan een bouwmaatschappij voor de aanleg van een villawijk. Er volgden 50 jaar van aftakeling. Uiteindelijk kwam het onbebouwde deel in 1977 in beheer van Natuurpunt. Met man en macht worden de dichtgegroeide hooilanden en moerassen weer opengemaakt en open gehouden. Hoewel bepaalde littekens onuitwisbaar zijn, is het herstel opzienbarend. Dit gebied is absoluut een bezoek waard, zeker in juni-begin juli, wanneer een zee van orchideeën de Ronsers begroet. Daarna zetten we koers naar Nederokkerzeel en kiezen we voor enkele trage buurtwegen. Zo komen we in Kwerps en dan in Erps-Kwerps. Vlak voor we denken op de landingsbaan van Brussel-Nationaal terecht te komen, zijn we in Kortenberg. Is er nog tijd bij Annex voor een drankje?

Een dagtocht op de Vlaamse feestdag door een open landschap van polders, moeren en vele waters. De oorlog 1914-18 is hier nog zichtbaar: Dodengang, de ‘Zate’, het kanon de ‘Lange Max’, Käthe Kollwitz,...

We fietsen van het station naar de mooie Grote Markt, laten de IJzertoren links liggen en nemen de linkeroever van de IJzer. Van de lange Dodengang gaat het via een prachtig pad naar Oud Stuivekenskerke, iets verder rijden we de ‘Zate’ op (de Zate, de oude spoorlijn Diksmuide - Nieuwpoort die iets hoger ligt dan het vlakke land, het IJzerwater kwam tot hier in de Eerste Wereldoorlog). Naar Schoorbakke waar intens gevochten werd tijdens de Slag van de IJzer in 1914. De rechteroever van de IJzer leidt ons naar Mannekensvere, van daar naar Zevekote en Moeren. Op de Leugenboom bezoeken we de Lange Max, een reusachtig Duits kanon van 17,5 meter lang, destijds het grootste kanon ter wereld. We keren terug naar Diksmuide via Koekelare met zijn Käthe Kollwitzmuseum, onderweg brengen we nog een bezoek aan het Duits militair kerkhof met het ‘Treurende ouderpaar’ van Käthe Kollwitz.

Terwijl in Frankrijk de champagneflessen knallen voor de nationale feestdag ‘le quatorze juillet’ trekken de Ronsers naar Doel, het vergeten dorp. Doel met zijn 4 kerncentrales. Doel het dorp van de krakers. Deze fietstocht is een kans om Doel met ‘Den Doel’ anno 2024 te verkennen en te bekijken en ervan te genieten met de Ronsers zoals het nu is.

Doel is een deelgemeente van Beveren en raakte bekent in de jaren ’60 door de uitbereidingsplannen van de Haven van Antwerpen. Sinds 1998 waren er plannen voor een nieuw dok - het Saeftinghedok dwars over het dorp. In maart 2022 werd uiteindelijk een akkoord bereikt dat de uitbreiding van de haven kon doorgaan zonder dat Doel moest verdwijnen of onleefbaar wordt. In 1967 werd ten noorden van Doel het Paardenschor onteigend waar enkele jaren later de kerncentrale van Doel zou verrijzen. In 1969 werd gestart met de bouw ervan. Er zijn 4 centrales Doel 1 uit 1974, Doel 2 uit 1975, Doel 3 uit 1982 en Doel 4 uit 1985. Doel 1 en 2 zijn intussen stilgelegd. De gemeente Doel omvat naast de dorpskern de gehuchten Ouden doel, Rapenburg en Saftingen. Verder hoort nog de Prosperhaven (dit is de haven van Prosperpolder en De Schoof nog bij Doel. Sinds 2006 wonen er geen krakers meer in Doel. Alle personen die hebben gekraakt zijn geregulariseerd als huurder of eruitgezet. Het kraken van een woning wordt niet meer gedoogd. De Ronsers fietsen naar Doel via de polders van Meerdonk - Kieldrecht - Nieuw Namen - Grauw - Prosperpolder.

Een pittige wandeltocht met veel mooie panoramische vergezichten in het geprononceerde landschap tussen Rode Berg en Zwarte Berg.

Vandaag starten we op de Zwarte Berg waar het in de weekends op de koppen lopen is van de vele (Franse) toeristen. Hier zijn we echt helemaal op de grens tussen Belgie en Frankrijk, met in het Belgisch deel talloze horeca- en winkelzaken. Op een woensdag midden in de verlofperiode zal het er zeer rustig zijn, zeker zodra we 100 m ver zijn en afwijken van de grote weg.

De voormiddagtocht starten we noordwaarts richting Westouter. We doorkruisen het natuurgebied De Broekelzen. Dit gebied kwam onlangs in de media omdat het Agentschap Natuur en Bos een corridor wil creëren naar het natuurgebied op de Zwarte Berg (Franse kant) om hier zo terug de vuursalamander te introduceren. Westouter laten we rechts liggen en via een onverharde weg (de Gemeneweg, gemeen in de betekenis van gemeenschappelijke weg, België en Frankrijk) klimmen we geleidelijk naar de top van de Zwarte Berg (Mont Noir). We dwarsen een grote weg en komen in het prachtige Parc Marguerite Yourcenar waarin we een ommetje lopen. Marguerite Yourcenar was een Belgisch-Franse schrijfster en dichteres, geboren in Brussel in 1903 en overleden in 1987. Ze was de eerste vrouw die werd toegelaten tot de Académie française (1980). Ze was een echte wereldburger die op veel verschillende locaties heeft gewoond, maar haar vakantie bracht ze altijd hier op de Mont Noir door. In het voorjaar is dit een unieke locatie om wilde boshyacinten te bewonderen. Als wij er zijn, fantaseren we ze erbij. Nu dalen we richting Sint-Jans-Cappel maar halverwege slaan we linksaf en beginnen we terug te klimmen om via de flanken van de Zwarte Berg aan onze startplaats te komen.

Na onze lunch starten we op dezelfde weg langs waar we deze voormiddag geëindigd zijn. De eerste 8 km stappen makkelijk, asfalt en hoofdzakelijk licht dalend. Hier moeten we ons wel eens 180° omdraaien zodat we de drie heuvels opmerken, van links naar rechts: Zwarte Berg, Vidaigneberg, Rode Berg. Het is pas wanneer we terug de grote weg Loker-Bailleul zijn overgestoken en de laatste 3 km aansnijden dat het echt menens wordt: onverhard en relatief steil. We beklimmen de Vidaigneberg vanuit de zuidwestelijke kant om terug te komen naar ons startpunt, het Kapittel.

Over de totale dag hebben we 20 km afgehaspeld (9 km in de voormiddag en 11 km in de namiddag), met 365 hoogtemeters (222 hm in de voormiddag en 143 hm in de namiddag). Zo een inspanning verdient een beloning en daarvoor zitten we goed in het Kapittel. Er is een uitgebreide bierkaart en ze serveren verschillende soorten picons. Voor wie picon niet kent: PROEVEN; chauffeurs houden het best bij één!

De Noorderkempen is een streek die een deel is van de Kempen. Het vormt een ovaal gebied dat zich uitstrekt vanaf een denkbeeldig topografisch referentiepunt: 51° 22’ 38” NB & 04° 26’ 59” OL over een periferie van negen gemeenten: van Kalmthout en Essen naar Poppel en Postel en van Mol en Olen via Zoersel naar Kapellen en Brecht. Een schrale zandgrondstructuur/patroon waarvan de bovenste laag meestal uit humusarme bladgrond bestaat, doch met een variatie aan plantengroei. Er is een gezegde: hoe armer de grond, hoe groter de verscheidenheid. Hoe armer de grond, hoe rijker de Ronserervaring?

We komen samen op de grote (gratis) parking aan het station van Kapellen om 10u00. We wachten op de treinronsers die aankomen om 10u08. Daarna vertrekken we langs het spoor in de noordelijke richting. We fietsen door het natuurgebied van de Uitlegger tot aan het militair vliegveld van Brasschaat. Via de sporthal van Gooreind fietsen we door een industriezone en het Suske en Wiske museum naar Kalmthout. Na ongeveer 21 km komen we aan op de plaats waar we picknicken. In de namiddag fietsen we langs de nieuwe brandtoren in de Kalmthoutse Heide (die we beklimmen zodat we een prachtig zicht hebben op de heide). Verder gaan we door de heide naar het bijenmuseum (De Vroente). Daarna gaat het door een stukje Nederland naar Putte-Kapellen waar we een korte pauze houden. Dan rest ons nog een goede 8 km naar het station van Kapellen.

De Kempische heuvelruggen in de omgeving van Kasterlee lenen zich perfect tot meerdere wandelingen, soms al eens met de nodige herkenningspunten, maar meestal toch met een ‘net iets anders’ parcours dan de vorige keer om verrrassend en uitdagend te blijven. Typisch voor de Ronsers dus dat tikkeltje anders. Kasterlee, gemeente in de Antwerpse Kempen, ligt 18 meter boven zeespiegel. Dit garandeert niet dat de weggetjes niet nat en drassig kunnen zijn maar overstromingsgevaar lijkt toch minimaal en dus veilig voor een mooie wandeling met de Ronsers.

Vertrek is aan het station van Tielen waar we om 10u00 (na aankomst trein van 9u40) de wandeling aanvatten. We verlaten het centrum richting “Lichtaarts Broek”. Dit is geen kledijwinkel maar eerder aanduiding voor laaggeleden gebied (waterdicht schoeisel kan nuttig zijn). Zo gaat het naar de Witte Bergen, een natuurreservaat met vooral naaldbossen en duinruggen in een heidevlakte. Naaldbossen worden in vergelijking met loofbossen beschouwd als minder goed inzake CO2-opslag maar het blijft toch een bos waar het aangenaam vertoeven is. De Kempense Heuvelrug tussen Lichtaart en Herentals is deel van Europees beschermd natuurlandschap. Snepkensvijver, het Zwart Water, het Groot Moerven, het Lavendelven, de Heiberg zijn bijzondere natuurparels en vormen een prachtig landschap. In het midden van de bossen in Lichtaart staat al bijna een eeuw een herdenkingskruis voor Nestor Bayot, een soldaat uit Lens-Saint-Servais in de provincie Luik. Op 20 augustus 1914 liep de soldaat, toen 21 jaar, op die plaats in een hinderlaag die er door Duitse ulanen (lansiers of soldaten te paard) was gelegd. Toen hij plots oog in oog kwam te staan met de vijand loste hij een paar schoten maar werd dan zelf dodelijk getroffen in het hoofd. Hij viel van zijn paard dat samen met de medesoldaten ongedeerd kon ontsnappen. Een paar dagen later werd Bayot aan de kerk van Lichtaart begraven. Wij houden het vreedzamer en zoeken op de middag een picknickplaats of tussenstop in een cafeetje of camping waarna we verder gaan via een stuk van het Corneliuspad naar het Koningsbos. Via de onvermijdelijke Hoge Rielen komen we uiteindelijk terug in Tielen.

In Tielen is blijkbaar 21 juli naast de Nationale Feestdag ook een kermisdag. De tochtbegeleider heeft zich laten vertellen dat er dan heel wat tafeltjes bijgezet worden aan de cafeetjes dus een drankje om wat na te keuvelen lijkt mogelijk (dit op ± 500 m van station Tielen, onze vertrek- aankomstplaats).

Heen en weer met het veer… Bootje varen: wie droomt er niet van! Er is nu eenmaal niets fijner dan op het ruisende water te drijven, de vogels boven je, de wind op je gezicht en de geur van zilt water in je neus.

Of wacht, misschien is er toch nog iéts fijner: dat te kunnen beleven met de fiets aan de hand. Waarna je bij aankomst op de oever meteen je tweewieler kan opspringen om de prachtige regio Scheldeland te ontdekken. Omdat het water een geweldig prominente rol speelt in deze regio, zijn er ook heel wat veerdiensten voorzien. Het Scheldeland is de regio met de meeste actieve veren in Vlaanderen en die worden allemaal intensief gebruikt. Er zijn er 12 in totaal, die je veilig en vlot over de Schelde, Rupel of Durme varen. De Ronsers varen met veren. Een unieke tocht!

Tijdens deze fietstocht nemen we 4 maal een veer: het veer Sintt.-Amands - Moerzeke, het veer Hamme - Tielrode, het veer Wintham - Rupelmonde, het veer Bazel - Hemiksem. We wanen ons naast fietser ook eventjes kapitein op de lange omvaart op deze tocht. De autovrije dijken en weelderig groene jaagpaden zijn grote troeven van het Scheldeland. Die routes lokken talloze fietsers en wandelaars. Na het veer van Sint-Amands - Moerzeke doorkruisen we eveneens enkele geweldig knappe natuurgebieden op de oevers van de Schelde en de Durme. Een bezoek aan een van de vele palingrestaurantjes in de buurt zal voor een volgende gelegenheid zijn. Paling is dan ook dé specialiteit van deze streek. Van Hamme Driegoten gaat het naar het veer van Hamme - Tielrode die ons terug naar de Schelde-oever brengt. Van hieruit zien we een nostalgisch kraantje. De laatste getuige van de Boelwerfhistorie staat hier nog fier overeind. De enige kraan die het roemrijke verleden nog symboliseert werd aangekocht door de gemeente Temse. Vandaag brengt ze hulde aan de scheepsbouwers van weleer en aan een industrie die voor het verval jarenlang welvaart opleverde voor de streek. De rijdende torenkraan stamt uit 1957 en werd volledig gerestaureerd. Ze zal dienst blijven doen als monument en staat ietwat verloren tussen de modernistische architecturale overvloed aan het water. Op 30 november 1994 sloot NV Boelwerf Vlaanderen definitief haar deuren. Het betekende meteen het einde van de industriële zeescheepsbouw in België. Voor Temse was dit het einde van 165 jaar scheepsbouwnijverheid opgestart door Bernard Boel in 1829. Als je de skyline van De Zaat vanop de Temsebrug bewondert, zie je een ietwat apart gebouw opduiken. Het hoofdkantoor van Bouwbedrijf Cordeel – dat de site ontwikkelde – is een pronkstuk van vooruitstrevende architectuur en gedurfd design. Het is een langgerekt gebouw dat op twee pilaren 20 meter boven de grond lijkt te zweven. Het is een technologisch huzarenstukje dat uitkijkt over de stroom en dat de oever van de rivier een eyecatcher van formaat heeft opgeleverd. Al vlug komen we in Steendorp. Omdat de vorm van de kerktoren gelijkenissen vertoont met een vroegere mosterdpot hebben de Steendorpenaren de spotnaam ‘mosterpot’ gekregen. Vanop de veerpont in Rupelmonde zijn we getuige van een indrukwekkend schouwspel, hier zien we de Schelde op z’n meest imposantst! Hier, waar het Zeekanaal naar Brussel de Scheldestroom vervoegt, beleef je de ware grandeur van de Schelde. Natuurlijk is ook de natuur die op de oevers ligt verspreid om duimen en vingers af te likken. Overstromingsgebieden, rijkelijk begroeide rivieroevers, de Polders van Kruibeke.

De Polders van Kruibeke zijn een strategische schakel in het Sigmaplan. Om Vlaanderen te vrijwaren van overstromingen worden, op strategische plaatsen langs de Schelde en haar bijrivieren, gecontroleerde overstromingsgebieden aangelegd. Bij gevaarlijk hoge waterstanden stroomt het water over de overloopdijk, zo worden overstromingen elders vermeden. De ringdijk landinwaarts beschermt het achterland. In een deel van de polders bootsen we op een slimme manier de getijden na. Via een sluizensysteem stroomt er dagelijks een beetje Scheldewater het gebied in en uit. Hier ontstaat een brok dynamische getijdennatuur. Waar het hoogwater de laagste delen overspoelt, ontstaan slikken. Bij eb laat het wegtrekkende water een laagje slib achter, zo groeien de slikken langzaam uit tot schorren. Vanop de dijk heb je een prachtig overzicht op deze typische Scheldenatuur. Vlaanderen heeft dit innovatief concept ontwikkeld om veiligheid en natuurherstel in één gebied te combineren. Alles samen groeit hier een aaneengesloten natuurgebied van 600 hectare. De Ronsers rijden erdoor, graag met jou!

De Vlaamse Rand is meer dan een plek waar niet alleen Vlamingen thuis zijn maar waar ook de schaduw van onze hoofdstad immer aanwezig is. Het is ook een plek waar wandelaars thuis zijn, dankzij verscheidene wandelknooppuntnetwerken maar ook dankzij een eigen streekGR, de GR groene gordel. Want ondanks de onvermijdelijke verstedelijking en verkaveling, is er nog heel wat natuurpracht te vinden. Er is veel bos op ons pad en dat gaan we geweten hebben. De Ronsers doen een variante van de ‘officiële tocht’. Net dat tikkeltje anders dus.

We eindigden onze vorige dagstaptocht in Kortenberg. Vandaag rijgen we een nieuwe etappe aan onze groene gordel rond Brussel. Starten doen we richting UPC Kortenberg en erna duiken we direct het bos in. De tocht gaat via voetweg 5 naar Everberg en dan Vossem, Tervuren richting druivendorp Hoeilaart. We bereiken via veel groen en rustige wegen Groenendaal station. Tussendoor vinden we zeker een fijne picknickplek.

We wandelen langs twee waterburchten in het Houtland, de geografische streek die in het noorden tot aan Brugge grenst. Pas begin 19de eeuw werd deze regio echt ontgonnen. De betere gronden veranderden in akkers en weiden, de minder vruchtbare werden bos. Zodra die bossen tot volle wasdom waren gekomen, vielen ze in de smaak bij adellijke families, die ze opkochten en er - vaak buitenproportionele - zomerverblijven lieten optrekken. De Midweekstappende Ronsers stappen errond.

We vertrekken vanuit de Guldenvlieslaan langsheen de Sint-Jozefskerk in de richting van het Provinciedomein d’Aertrycke. Het kasteel is gelegen in een romantische tuin met een grote vijver, weiden en bossen. Het domein heeft een grote natuurwaarde. Reeën, de West-Europese egel en de Europese rode eekhoorn zijn de zoogdieren die er leven. Vogels zijn er rijk vertegenwoordigd. Het neogotisch kasteel uit de 19de eeuw is tegenwoordig een luxueus hotel-restaurant en congrescentrum. Wij houden onze picknick toch maar in Brugtje Staminee.

Na de middag trekken we naar het Wijnendalebos. Dit bos en het erbij horend kasteel zijn bekend in verband met de dood van Maria van Bourgondië. Tijdens een jachtpartij in 1482 maakte de hertogin er een dodelijke val van haar paard. Het kasteel is een romantische waterburcht uit de 19de eeuw. Het werd herbouwd op de grondvesten van het oorspronkelijke slot van de Graven van Vlaanderen uit 1085.

Godewaarsvelde (of Godsvelde voor mensen uit die streek) ligt in het Heuvelland, juist over de grens, niet ver van Poperinge. De omgeving is erg landelijk: velden en weiden met hier en daar een klein bos. Onze fietstocht maakt een kring rond Hazebroek, na Duinkerke de grootste stad van de Franse Westhoek. Sinds kort is de streek bewegwijzerd met fietsknooppunten.

Frans-Vlaanderen maakt momenteel deel uit van Noord-Frankrijk en omvat grosso modo de streek rond Duinkerke, Rijsel, Dowaai, Béthune en Lens. De regio behoorde tot het einde van de zeventiende eeuw bij het graafschap Vlaanderen en het Vlaams is er als streektaal blijven sluimeren. Het “Vlemsch” zoals ze het zelf noemen is niet echt Nederlands, maar lijkt vooral op het West-Vlaams. “Het is geen Nederlands, het is echt een andere taal”, zegt burgemeester Devos van Wormhout daarover. Bij het begin van het schooljaar 2021 stuurden 5 gemeenten in Frans-Vlaanderen een brief naar het Franse ministerie van Onderwijs met de vraag om voortaan ook “nuuzn toale” (red. onze taal) te mogen onderwijzen. Parijs heeft nu het licht op groen gezet. “Het is een erkenning van onze taal”, aldus Devos. “Wij zijn Vlamingen. Zonder onze taal zijn we geen Vlaming meer. Het behoort tot ons erfgoed.” Maar dat erfgoed is langzaam aan het uitsterven. “Het zijn meer de oude mensen die nog Vlemsch klappen”, zegt de burgervader. “De jonge generatie spreekt geen Vlemsch meer. Die spreken alleen nog Frans.”

We fietsen door de eenzame velden via piepkleine dorpen als Eke, Hondegem en Waalskappel naar Zerkel (Sercus) waar Guido Gezelle graag vertoefde. Wat verder bereiken we Moerbeke. We rijden nu naar Strazele en Vleteren. Onze fietstocht eindigen we met de flanken van de Katsberg. Nog enkele kilometers en we zijn terug aan ons startpunt in Godewaarsvelde.

Landschap De Liereman is een van de oudste natuurgebieden in België. Het strekt zich uit over meer dan duizend hectare en omvat een unieke combinatie van bossen, heide, graslanden, stuifduinen en vennen. Dit prachtige natuurgebied bevindt zich tussen de gemeenten Oud-Turnhout en Arendonk in de provincie Antwerpen. De diverse biotopen van de Kempen bieden al eeuwenlang onderdak aan verschillende diersoorten. Het bezoekerscentrum van De Liereman is een uitstekend startpunt om dit natuurgebied met de Ronsers te verkennen.

De Liereman is van nature een heel vochtig gebied. Er zijn dan ook veel plassen en moerassen. We genieten in het eerste stiltegebied van Vlaanderen van de afwisselende natuur. Wandelen langs de Duitse weg, een uitkijktoren en spotten hopelijk de kuddes konikpaarden en shetlandpony’s. We maken 2 lussen en picknicken bij het bezoekerscentrum. Aansluiten kan dus ook in de namiddag voor enkel dan een wandeling van 11 km.

De Scheldevalleiroute gaat bijna altijd stroomopwaarts langs de Schelde van Gent tot aan… en terug. We volgen ze niet altijd en verlaten ze ook na een tijdje om dwars door het begin van de Vlaamse Ardennen te pedaleren. Laat ons zeggen dat de tochtbegeleider deze route een mooi uitgangspunt vond voor een iets mooiere tocht. We zoeken ook wat lichte heuvels op.

Vanuit het station van Merelbeke fietsen we rechtstreeks naar de Schelde om dan iets verder zuidelijk de R4 over te steken. Daarna volgen we de de Schelderoute parallel van de Schelde tot aan de drie puntjes van hierboven. Hier verlaten we de officiële route en slaan links af om over de een of ander heuvel te klimmen en te dalen. In het mooie Munte nemen we de tijd voor een terrasje. Verder fietsen we richting oosten tot we de Schelde bij Melle terugzien. We volgen nog een lus door de Gentbrugse Meersen voor we, altijd langs de Schelde via Gent terug naar Merelbeke geraken.

 

 

Dit is een weekend met drie dagtochten bij de grens in Belgische en Nederlands Limburg en in Wallonië. We overnachten in het Vakantiehuis van de Kinderboerderij in Lanaken bij kasteel en burcht Pietersheim. Daar is ook één van de toegangspoorten tot Nationaal Park Hoge Kempen.Vrijdag kan je daar al deelnemen aan een tocht door de Kempische bossen en heide op de rand van de Maasvallei. Zaterdag en zondag gaat het over de groene Sint-Pietersberg met zijn bijzondere ondergrond met zondag ook een tripje in Maastricht.

Vrijdag vertrekken wij in de late voormiddag (met wie er dan al is) voor een dagtocht door het zuidelijk deel van Nationaal Park Hoge Kempen, een groot aaneengesloten natuurgebied. We vertrekken bij onze overnachtingsplaats. Van de bossen van het vroegere domein van de heren van Pietersheim gaat het door Pietersembos naar de natuurreservaten Neerharerheide en de Vallei van de Ziepbeek. Dat zijn grotere heidegebieden die nog in Lanaken liggen. We passeren ook een stuk van de gemeente Zutendaal, die zich het groenste snoepje van Vlaanderen noemt.

Zaterdag vertrekken we uit Kanne, een dorp waar zoals in Zichen-Zussen-Bolder (ook gelegen in de gemeente Riemst) van in de middeleeuwen “mergelstenen” ontgonnen werden: kalksteen voor de bouw van kerken en versterkingen in de wijde omgeving. De Sint-Pietersberg is een heuvel met krijt (mergel) in de ondergrond. Die loopt langs de Maas van Maastricht tot een stuk in Wallonië. Wij gaan naar de Waalse Montagne Saint-Pierre, die al voor Eerste Wereldoorlog bijzondere aandacht genoot vanwege de bijzondere orchideeën en andere bloemen in de kalkgraslanden. In juni zouden die in bloei te zien zijn. In de bosjes tussen de velden komen wij langs de “grotten” van vroegere vuursteengroeves en ook langs de merkwaardige Toren van Eben-Ezer, gebouwd in silex en bekroond door vier mythische dierenfiguren. Langs het Albertkanaal lopen we over het grote fort van Eben-Emael, gebouwd in de jaren 1930 als oninneembaar, maar in 1940 toch snel verslagen.

Zondag vertrekken we bij de Brug van Vroenhoven, waar het Albertkanaal diep door de Sint-Pietersberg snijdt en waar bij het begin van de Tweede Wereldoorlog heel wat Belgische soldaten voor sneuvelden. Over de Nederlandse grens komen we in de velden ten zuiden van Maastricht. Verder gaat het door de bossen op de Cannerberg. Daaronder, uitgehouwen in de Sint-Pietersberg, het vroegere ondergrondse hoofdkwartier van de NAVO waar tot 1993 permanent 300-400 militairen actief waren. Voor we bij Kanne weer op Belgisch grondgebied komen, belanden we via Château Neercanne bij de mergelgroeves van de Muizenberg. Dan gaat het naar het Plateau van Caestert, een hoogte in de buurt van de Maas, waar de Romeinen een oppidium (versterkte kampplaats) hadden. Na een aantal oude ondergrondse mergelgroeves op Waals grondgebied komen we op Nederlands grondgebied in de Oehoe-vallei. Dat was tot voor een aantal jaren een bovengrondse groeve voor de cementindustrie en nu een natuurreservaat en pleisterplaats van Oehoe’s. Bij Fort Sint-Pieter krijgen wij een mooi uitzicht op Maastricht dat van in de Romeinse tijd een strategisch belangrijke plaats was vanwege de doorwaadbare “tricht” in de Maas. We dalen de Sint-Pietersberg af naar de oude stadsmuren bij het Jekerkwartier en langs het Vrijthof, de Markt en de hasjboten op de Maas wandelen wij door de groene noord-westelijke vestingen rond Maastricht terug richting Vroenhoven.

Spiere-Helkijn is een faciliteitengemeente langs de Schelde, gelegen in het Zuid-Oosten van West-Vlaanderen en tegen de provincie Henegouwen. De Ronsers stappen er hun midweektocht en tonen er hun spieren …

Het afwisselende en panoramische landschap nodigt uit tot wandelen, fietsen of paardrijden langsheen de vele veldwegels, de oude spoorwegbedding en de groene oevers van het Spierekanaal en de Schelde.

De wandeling bestaat uit twee lussen

In de voormiddag laten we de Schelde achter ons liggen en en trekken onder meer via de Trimaarzate, de oude spoorwegbedding van lijn 85, naar het kasteel van Spiere. De vele landelijke wegen worden afgewisseld met deze oude spoorwegbedding. De totale afstand bedraagt circa 10,4 km.

In de namiddag zijn de Scheldeoevers aan de beurt. We trekken via de linkeroever naar Helkijn en steken de brug over. We vervolgen onze weg stroomopwaarts om na enkele kilometers opnieuw de Schelde te dwarsen. Langs deze oever komen we bij één van de nieuwe attractiepolen van Spiere, namelijk het oude openluchtzwembad, dat thans in beheer is van Leiedal. Na ongeveer 13 km bereiken we opnieuw onze startplaats.

Dat er kastelen staan tussen Brugge en Torhout, dat zullen we geweten hebben met deze mooie fietstocht die er diverse van aandoet. Al gehoord van het Tillegmebos? Of van het Kasteel van Loppem? Kathleen doet haar familienaam eer aan door langs de ‘rycke’ lusthoven te pedaleren met in haar zog een bende Ronsers. Je bent er welkom en je hoeft zelfs geen vijfsterrenbolide mee te brengen.

In de 19de eeuw richtten welgestelde inwoners van Brugge buiten de stadsgrenzen lusthoven op. Rondom hun kastelen werden uitgestrekte landschapstuinen aangelegd, waarvan de bomen die ze destijds plantten vandaag de dag nog bewonderd kunnen worden. De Kastelenfietsroute, 56 km, kronkelt door het groen van Torhout, Brugge, Zedelgem en Jabbeke, voert ons door domeinen die lange tijd verborgen waren, zoals het Merkemveld en het domeinbos Tillegem. Meerdere kastelen staan open voor bezoek, waaronder die van Loppem en Beisbroek, maar dat houden we voor een andere keer. Een geheel andere geschiedenis is vervlochten met het Vloethemveld. Temidden van dit prachtige, beboste natuurgebied bevond zich na de Tweede Wereldoorlog een krijgsgevangenkamp voor Britse militairen. De lancering van de Kastelenfietsroute kadert in een volledige herwerking van het recreatieve fietsaanbod in West-Vlaanderen. West-Vlaams toerismebedrijf Westtoer speelt nog beter in op de beleving van recreanten dankzij de integratie van nieuwe paden, natuurgebieden en leuke stopplaatsen langs de fietsroutes. In totaal werden 25 nieuwe fietsroutes gelanceerd. Zeven daarvan werden vorig jaar al geopend en de Kastelenfietsroute is de twaalfde van achttien nieuwe en vernieuwde fietsroutes die in het voorjaar van 2023 werden voorgesteld. Wist je dat Tillegembos het oudste provinciedomein van West-Vlaanderen is? Het prachtige domein is maar liefst 150 hectare groot en heeft heel wat interessante fauna en flora. Ook cultuurhistorisch heeft Tillegem een en ander te bieden: een prachtig kasteel met formele tuin en een neogotische domeinhoeve met een rosmolen.

Wie Zedelgem zegt, zegt het Kasteel van Loppem! Dit is het enige Belgische kasteel waarvan zowel de buiten- als binnenkant nog steeds in zijn oorspronkelijke staat verkeert. Baron Charles van Caloen liet het tussen 1859 en 1862 optrekken en gaf de toen zeer populaire neogotiek een Vlaams tintje. In het Kasteel van Loppem werd trouwens Belgische geschiedenis geschreven want in 1918 bevond zich hier het hoofdkwartier van het Belgisch leger en de zogenaamde ‘Regering van Loppem’. Zelfs Koning Albert I en Koningin Elisabeth verbleven er. Het imposante kasteel pronkt nog steeds midden in een romantisch park in Engelse landschapsstijl met eeuwenoude bomen, vijvers en grotten. Wat Doeveren zo uniek maakt, zijn kleine heidegebiedjes met soorten die erg verschillen van de Kempense heide. Doeveren en omstreken was vroeger één groot heidegebied, maar bestaat nu grotendeels uit bossen. Het gebied sluit aan bij het gemeentelijk domein Merkemveld. Het natuurgebied Doeveren vormt met het Merkenveldbos en het kasteeldomein Baesveld een belangrijke groene kern voor de gemeente Zedelgem.

Wat kasteel Hoogveld betreft zien we de eerste melding ervan in 1846. Toen liet de Brugse geneesheer Antonius Herrebout een boerenhuis met schuur en ovenhuis bouwen. Ongeveer tien jaar later laat hij tegen de noordzijde ervan een kasteel optrekken. In 1868 wordt het hele domein verkocht aan de adellijke familie van Outryve d’Ydewalle. Zij laten het kasteel uitbreiden waardoor het oorspronkelijke boerenhuis verdwijnt. In 1913 wordt alles verkocht aan baron van Zuylen van Nyevelt. Hij geeft het landgoed een grondige opknapbeurt en laat de tuinen verfraaien met onder meer acht imposante serres. Sinds 1982 is het kasteel in handen van de VKSJ West-Vlaanderen. Op die manier krijgt het een nieuwe bestemming als ontmoetings- en vormingscentrum met verblijfsmogelijkheden voor jeugdgroepen en sociaal-culturele groeperingen. Iedere groep is hier welkom op te komen logeren: jeugdbewegingen, kasteel- en bosklassen, bezinningsdagen, socio-culturele verenigingen, familiegroepen,... Je kan dit prachtige kasteel ook van buitenaf bewonderen vanop straat. Dat gaan de Ronsers dus doen. We rijden ook door het Wijnendalebos. Dit 181 hectare grote domein bestaat overwegend uit aaneengesloten bos en de geschiedenis is nauw verbonden aan het Kasteel Wijnendale. Op luttele kilometers van de Torhoutse binnenstad vind je kasteel Wijnendale. Het was hier dat Maria van Bourgondië en haar paard galoppeerden, dat Keizer Karel de tijd doodde telkens zijn schip richting Spanje in Vlissingen op zich liet wachten en dat Leopold III de Koningskwestie inleidde. Het kasteel zelf is helaas niet meer toegankelijk. Vloethemveld is een verborgen parel op de grens van Zedelgem met Jabbeke, waar erfgoed en natuur elkaar ontmoeten! Tijdens de Eerste Wereldoorlog verbleven in deze contreien 18.000 Duitse militairen. Na de Tweede Wereldoorlog werd het Vloethemveld omgebouwd tot een krijgsgevangenenkamp waar ongeveer een 100.000-tal gevangenen verbleven, vooral van Duitse en Baltische oorsprong. De lokale bevolking wist ondertussen weinig of niets van dit kamp af. Het verklaart waarom het krijgsgevangenenkamp van Vloethemveld geen deel uitmaakt van ons collectief geheugen. Vandaag de dag is Vloethemveld een plek vol Europese topnatuur. Het behoort tot het Natura 2000-netwerk van beschermde gebieden in Europa. Op het domein vallen verscheidene heidesoorten en zeldzame insecten terug te vinden. Omwille van zijn uitzonderlijke natuurwaarden is het militair domein (stiltegebied) zelden toegankelijk.

Het domein Tudor is 40 ha groot en omvat een ruim bos en parkgedeelte. Je vindt er een siertuin, kruidentuin met bijenhal, diverse picknickplekjes en een ruiterpad. De kers op de taart is uiteraard het kasteel Tudor (niet toegankelijk).