Heuvelland is bezaaid met fiets- en wandelknooppunten. Een lijst met nummertjes volstaat dus om op pad te gaan. We komen samen op vrijdagavond, bespreken wie wat wil doen, buigen ons over de kaarten en vormen één of meerdere groepjes die samen op pad gaan. Meestal zijn er 2 groepen. Door de ene wordt er 50 à 70 km gefietst, de andere doet het rustiger aan, met de fiets of al wandelend. Koken doen we samen, iets lekkers zonder uren in de keuken te staan. Dit is een weekend waar gezelligheid en genieten voorop staat.

Wie wil komen trainen voor een fietstocht in de bergen, kan fietsen langs de hellingenroute. Er is keuze tussen een tocht van 115 km, 60 km en 40 km. Heb je liever een kortere tocht met een wijntje onderweg? Dan is de Vintage Heuvelland fietstocht misschien je ding. Die is 38 km lang en voert je langs verschillende wijndomeinen. Bezoeken zijn enkel mogelijk op afspraak, maar wie wil proeven, kan dit doen in de plaatselijke horeca. Geen zin in al dat geklim? Dan kun je via knooppunten richting Poperinge, Ieper en/of Lo-Reninge fietsen. Wie het nog rustiger wil, is misschien wel te vinden voor het stiltepad, een wandelroute van 13 km die 5 natuurgebieden doorkruist en mooie vergezichten biedt. Kortom, voor elk wat wils, niets hoeft en alles kan.

Het natuurgebied De Blankaart ligt grotendeels in Woumen, een deelgemeente van Diksmuide.

De Blankaart is een natuurreservaat rondom een centraal gelegen vijver van ongeveer 30 ha. Rondom de vijver zijn er rietlanden, broekbos, plassen en poldergraslanden. Dit natuurgebied is ruim 927 ha groot en ligt op de rechteroever van de IJzer, op het laagste punt van de IJzerbroeken. Deze broeken of overstromingsgebieden strekken zich verder uit over de dorpen Merkem, Noordschote en Reninge. In zeer natte winters gebeurt het wel eens dat bijna het ganse gebied onder water komt te staan ... De Blankaartvijver is ontstaan in de 15de en 16de eeuw door turfwinning. Dit gebied is een belangrijke pleisterplaats voor trekkende watervogels en ook veel overwinterende eenden, ganzen, aalscholvers, reigers, enzovoort. Je komt in dit natuurgebied via het Blankaartkasteel, nu een prachtig bezoekerscentrum. We starten aan het Blankaartnatuurreservaat langs deels onverharde en zeer rustige verharde wegen. Na ongeveer 10 km komen we aan in Merkem voor onze picknick. Na de middag komen we, na nog eens een 10-tal km, terug aan onze startplaats nabij de ingang van de Blankaart.

De regio rond Han-sur-Lesse biedt een afwisselend landschap met bossen, open velden, water en veel verkeersarme en vrije natuur. Soms zijn er ook een paar halfverharde stukken bij en zeker een aantal beklimminggen. De tochten zijn bij het opstellen van deze tochtaankondiging nog niet helemaal voorgereden, maar dit gaan we zeker nog doen. We zullen er weer iets moois van maken. Met de Ronsers!

Wegens het latere vertrek beginnen we dit lang weekend met een kortere tocht. Vanuit Han rijden we eerst westelijk richting Lessive, slaan dan af naar het zuidoosten, fietsen door het dorpje Auffe naar Belvaux. Hier steken we de Lesse over en verder in oostelijke richting tot aan Bure. Vanaf hier rijden we door een bosgebied naar Resteigne. Vervolgens gaat het terug door Belvaux naar Han.

Op dag 2 verkennen we het noorden van Han-sur-Lesse. Ons eerste doel is het stadje Rochefort, daarna rijden we richting Havrenne om verder te gaan naar Buissonville, het noordelijkste punt van dit weekend. Dan volgen de dorpjes Navaugle, Frandeux en Mont-Gauthier. We zetten de tocht voort door Fenffe, Hérock en passeren het Château Royal de Ciergnon. Jamblinne en Briquemont zijn de twee dorpen die we passeren voor we via Rochefort en Eprave, na 59 km en 970 hoogtemeter, terug in Han toekomen.

De derde dag zien we eerst het dorp Belveaux terug, slaan dan links af naar Wavreille en passeren daarna Fomières en Hargimont. Nog voor Humain wisselen we van richting tot Rochefort. Dan zoeken we een weg die ons terug naar Han brengt. Met 50 km en 900 hm op de teller.

Ook op de laatste dag houden we het weer iets korter. Ten noorden van de Lesse fietsen we naar Wanlin, waar we ook gaan picknicken. Iets zuidelijker passeren we Lavaux Sainte-Anne, bereiken Lessive, dat we al van de eerste dag kennen, en bereiken kort daarna Han-sur-Lesse. Daar zijn er veel mogelijkheden voor een afscheidsdrankje.

Tussen Gent en Deinze lonkt de schilderachtige Leiestreek met een landschap dat terecht veel schilders inspireerde. Welkom in de meest kunstzinnige Oost-Vlaamse regio, met haar natuurgebieden, idyllische dorpjes en gezellige terrasjes. De Ronsers zijn er als de kippen bij, weer of geen weer.

Na de eerste kilometer belanden we in het uitgestrekte Parkbos. Het natuurgebied is een van de nieuwe groene longen rond Gent: 1200 hectare groot en zich uitstrekkend over Zwijnaarde, Sint-Denijs-Westrem, De Pinte en Sint-Martens-Latem. Na het Parkbos komen we in de Hospicebossen, ook de Nazarethse bossen genoemd. Deze staan bekend voor hun biodiversiteit. Verschillende boomsoorten staan er onderverdeeld in aparte percelen. De naam verwijst naar de vroegere eigenaar van deze bossen, het Hospice van Gent, het huidige OCMW. Vandaag is het bos eigendom van de Provincie Oost-Vlaanderen, die er aan duurzaam beheer doet en zo onder meer het leefgebied van vleermuizen- en uilensoorten vergroot. Astene Sas is een plaatje: een historisch ophaalbrugje over de Leie dat nog altijd manueel wordt bediend, een goed bewaarde schutsluis, plus een scheepscafé vol curiosa en scheepsattributen. Even verderop komen we op nóg zo’n idyllisch plekje: de Maaigemdijk, een onverharde weg van 1,3 km met een hoge bomenrij langs de oevers van de Oude Leie. Sommigen noemen dit de meest idyllische plek van Deinze! In ‘t Oud Sashuis, een scheepscafé met een heerlijk terras aan het water, zorgt de huispapegaai Boris voor ambiance. Vervolgens komen we aan het renaissancekasteel Ooidonk, een van de parels in de regio, het straalt met zijn indrukwekkende torens en trapgevels pure klasse uit.

In Deurle komen we voorbij verschillende musea, museum Dhondt-Dhaenens, gemeentelijk museum Gust De Smet, museum Gevaert-Minne om vervolgens via D’ouwe hoeve, een café met een zalig terras op één van Vlaanderens mooiste dorpspleintjes, in Sint Martens Latem te belanden.

Latem Dorp, hét kunstenaarsdorp van de Oost-Vlaamse Leiestreek, is een schilderij op zich. Heel wat schilders vereeuwigden ruim een eeuw geleden de herkenbare dubbele Leiebocht en de twee karakteristieke hoeves bij de Sint-Martinuskerk. Eén van de hoeves is het Tempelhof, dat sinds de 12de eeuw eigendom was van de Gentse Sint-Pietersabdij. In Afsnee steken we met het veertje de Leie over om dan langs de Dijkweg het water te volgen tot aan de Abdij van Drongen. Vandaar is het maar, bij wijze van spreken, een enkele omwenteling ver tot aan de auto.

‘Waarom gaan we niet eens in Dilbeek wandelen?’ Het is al een tijdje dat de vraag ons bereikt, net omwille van de vele trage wegen die er in ere werden hersteld, niet in het minst door toedoen van onze collega’s van Schampavie die er met Hugo Marissens die er woont een ware activist in hun rangen hebben. Tijd voor de Ronsers om al dat lobbywerk eens van nabij te gaan ervaren.

We voorzien een wandeling in een glooiend landschap over trage wegen en andere boswegels. We komen op de route een achttal panelen tegen met reproducties van Pieter Bruegel de Oude. We passeren langs het kerkhof van de Broeders van de Christelijke scholen en Don Bosco, de Sint-Wivinakapel (één van de weinige overblijfselen van de Sint-Wivina-abdij). De religieuze gemeenschap werd in 1796 verdreven door het Franse regime. De abdijkerk werd vernietigd en de rest van de gebouwen verkocht. De huidige Wivinakapel is een van de weinige overblijfselen. We stappen langs het natuurgebied De Wolfsputten (in de vijftiende eeuw was het nog een steengroeve van wit zandsteen), het prachtige gemeentehuis (Kasteel de Viron, 1862) en het Begijnenborrebos (niet toegangelijk voor publiek). Ook is het volop genieten van mooie panorama’s.

Bijna zomer! Om dat te vieren smeren we onze kuiten voor een fijne dagtocht doorheen het waterrijke Waasland. Hopelijk is de zon van de partij.

Onze tocht ziet er als volgt uit: Vertrek vanuit de Ster in Sint-Niklaas. We richten onze blikken op Haasdonk, dalen af naar Kruibeke en Bazel om vervolgens de Schelde te bereiken in Rupelmonde. We volgen de rivier tot in Steendorp, doorkruisen het prachtige natuurgebied ‘Schouselbroek’ en komen aan in Temse. Misschien al tijd voor een eerste stop. Vijf kilometer verder bereiken we Tielrode.

Op de linkeroever van de Schelde, vlak bij de monding van de Durme, treffen we het unieke gebied ‘de Schorren van de Durme’. Het is één van de weinige restanten zoetwaterschorren die ons land nog telt. In Elversele zien we het kasteel van Sombeke en dan zijn we bijna in Waasmunster. We duiken de bossen in om daarna in een grote lus rond Belsele, Sinaai en Stekene weer af te zakken tot in Sint-Niklaas.

We wandelen in een grote lus vanuit Mariakerke door de Vinderhoutse Bossen en de vallei van de Oude Kale naar Merendree en dan terug naar Mariakerke.

De Groenpool Vinderhoutse Bossen is één van de groene gebieden die de voorbije 20 jaar in ontwikkeling zijn in de rand rond Gent. De Vlaamse Overheid, de Provincie Oost-Vlaanderen, de Stad Gent en Natuurpunt werken samen om deze gebieden te vrijwaren als natuurgebied en open te stellen voor het grote publiek. Het inrichtingsplan Groenpool Vinderhoutse Bossen zorgt ondermeer voor nieuw bos rond de bestaande waardevolle boskern. Om het gebied voor wandelaars en fietsers toegankelijk te maken komen er paden en onthaalvoorzieningen. Momenteel omvat het gebied ook nog heel wat landbouwgronden en economisch leefbare landbouwbedrijven waarvoor gedurende een overgangsperiode een flankerend landbouwbeleid wordt uitgewerkt. De Vinderhoutse Bossen bevinden zich gedeeltelijk op het grondgebied van de stad Gent en van de gemeente Lievegem (Vinderhoute).

De vallei van de Oude Kale bevindt zich ten westen van de Vinderhoutse Bossen, tussen de dorpskernen van Vinderhoute en Merendree. De Oude Kale was ooit één van de grootste beken van het Meetjesland en vormde eeuwenlang een verbinding tussen de Poekebeek en de Durme. Momenteel is de vallei een lappendeken van hooilanden en weiden, oude knotwilgenrijen, kleine bosjes en talrijke sloten. Om het natuurlijk karakter van het gebied te bewaren heeft Natuurpunt verschillende percelen grond aangekocht die worden beheerd in samenwerking met de landbouwers.

De plaats van afspraak ligt tegenover de kerk van Mariakerke en de erbij horende begraafplaats. Deze laatste heeft een zekere historische waarde: in 1873 werd hier een “bisschoppengalerij” gebouwd waar in de decennia erna de Gentse bisschoppen werden begraven. Het was toen namelijk niet meer toegelaten om overledenen te begraven in de Sint-Baafskathedraal, maar een begrafenis op het zogenaamde geuzenkerkhof aan de rand van de stad (de huidige Westerbegraafplaats) werd door streng-katholieken niet aanvaard. De stoffelijke resten van de bisschoppen zijn ondertussen toch overgebracht naar de kathedraal, maar op het kerkhof bevinden zich nog steeds de galerij en ook de gemeenschappelijke begraafplaatsen van verschillende Gentse kloosters.

We starten onze wandeling in de Claeys Bouüaertdreef die ons naar het kasteel en het park van de gelijknamige familie leidt. We verlaten het park aan de achterzijde en wandelen in de richting van het nieuw aangeplante deel van de Vinderhoutse Bossen. We bereiken het kanaal Gent-Brugge dichtbij de kruising met de Ringvaart, steken deze laatste over en wandelen via de dorpskern van Vinderhoute in de richting van de Oude Kale met ondermeer het natuurgebied Molenmeers. Daarna gaat het langs onverharde wegen door een open landelijk gebied, parallel aan de vallei, richting Merendree. In café “Het Verdronken Eiland” zijn we welkom voor onze middagpauze.

Na de middag stappen we, aanvankelijk langs landelijke verharde wegen, terug naar de vallei van de Oude Kale die we nu volgen langs de zuidelijke kant. Langs velden en weiden bereiken we Drongen-Luchteren. Daar maken we de verbinding met de oude kern van de Vinderhoutse Bossen en daarna zijn we genoodzaakt opnieuw de Ringvaart over te steken langs een drukke verkeersweg. Tenslotte vinden we rust in het recent aangeplante bosgedeelte en het eeuwenoude kasteelpark Claeys Bouüaert. En dan wenkt een afscheidsdrankje in café Den Boer.

Dit wordt een wandeling met een mooie variatie van broeken, velden, akkers en bossen en hier en daar een stuk langs de Demer. Het gaat een enkele keer zelfs behoorlijk bergop. De wandeling is voor zo’n 80% onverhard.

We starten aan het station van Testelt, halverwege tussen Aarschot en Diest. Na een kort stuk langs de Demer, duiken we het Dood Broek in. Hopelijk is het er niet te drassig, want anders hebben we allemaal een natte broek. Na een nieuw stuk langs de Demer, gaan we richting Scherpenheuvel langs velden en akkers. Hoe dichter we bij Scherpenheuvel komen, hoe golvender het landschap en hoe weidser de uitzichten. Scherpenheuvel is eigenlijk van vrij recente datum. Al sinds de Middeleeuwen hing er een Mariabeeldje in een boom, dat door de plaatselijk bevolking aanbeden werd. Pas in de 17de eeuw werd de huidige barokke basiliek gebouwd, en werd Scherpenheuvel een stadje omrings door stadswallen. Het plan is om ons middagmaal te nuttigen in de buurt van de basiliek in één van de vele cafés die Scherpenheuvel rijk is. We voelen ons even wat bedevaarder. Na het middagmaal gaan we door wederom weidse velden richting Zichem. Aan de rand van Zichem komen we de Maagdentoren tegen, een overblijfsel van de oude stadsomwalling van Zichem. De naam van de toren verwijst naar een legende dat de dochter van een graaf er ooit opgesloten werd om te vermijden dat ze met een armoezaaier zou trouwen. Van verdriet zou ze van de toren gesprongen zijn en sterven. Jammer genoeg is de toren in 2006 voor een deel ingestort. De restauratie is op een rampzalige manier gebeurd. Het ingestorte deel is vervangen door moderne bakstenen, en boven op de toren is een verhoog met een modern toepetje gebouwd. Spuuglelijk eigenlijk en dan te weten dat dit het enige momument van Zichem is dat de moeite waard is om te bekijken.

We kruisen de spoorweg en gaan vervolgens de Demerbroeken in. Twee kilometer verder stuiten we op de Voortberg, we gaan naar boven en genieten van de uitzichten op het Demerbroek en op Testelt. Daarna gaan we terug naar beneden naar Testelt.

Oud-studenten van de VUB weten Jette als geen ander liggen en wie ooit een operatie moest ondergaan in het UZ Brussel, kon genieten van de regio vanop het ziekenbed. Maar dat de streek van Jette, doorkruist door de Brusselse Ring, toch mooie wandelpaden verbergt, weten er maar weinigen. Tijd om er iets aan te doen op een midweekse woensdag en samen met de Ronsers de trage wegen rond Brussel te ontdekken.

Voor 1958 was de zone ten noordoosten van Brussel nog grotendeels een landelijk gebied met grote boerderijen en enkele kleine landbouwbedrijven die men via paden en onverharde wegen langs bossen, velden en weiden kon bereiken. Alle mensen ­kenden er elkaar en er heerste een zekere dorpssfeer. Het hedendaagse leven introduceerde stedelijke activiteiten en het menselijk karakter ging verloren in een anoniem agglomeraat. De band tussen mens en natuur stond op het punt te worden ver­broken, maar dankzij de aanleg van het Koning Boudewijnpark kon dit in grote mate worden verhinderd. In het 103 hectaren grote Koning Boudewijnpark krijgt de bevolking uit de buurt en andere gemeenten de gelegenheid om zich te ontspannen in een aangename en harmonische omgeving. Daar ging echter heel wat voorbereidend werk aan vooraf. Zo kocht het Brusselse Gewest in 1978 alle terreinen en werd van start gegaan met de aanleg in drie fasen. De eerste fase had betrekking op het park van het Heilig-Hart, de tweede op de verlening ervan en de derde - meest ingewikkelde - fase had betrekking op het moeras van Jette-Ganshoren. Toen werd eveneens de Normandische chalet van het Laarbeekbos in ere hersteld. Stilaan groeide het Koning Boudewijnpark uit tot zoals we het vandaag de dag kennen, een schitterend groene plek op enkele stappen van onze hoofdstad. Zo stappen we van de ene groene long naar de andere en verkennen we de streek rond onze hoofdstad een beetje met andere ogen en oren.We passeren diverse bronnetjes en stappen dan over de Ring naar Relegem waar we hopelijk onze dorst kunnen lessen in dorpsherberg Den Ouden Belg.

We passeren ook aan de voormalige ballonloods van de luchtvaartkazerne “Serge Eckstein”, die werd opgericht circa 1922 voor de opslag en het herstel van ballons en zeppelins. Tijdens het interbellum groeide de kazerne uit tot het belangrijkste Belgische centrum voor militair luchtverkeer in het algemeen en voor de militaire ballonvaart in het bijzonder. Ze bezat onder meer de volledige infrastructuur voor het onderhoud, herstel en het oplaten van ballons; naast de nodige loodsen waren er dus ook werkplaatsen en een gasfabriek. De geschiedenis van de militaire ballonvaart eindigde in 1940 bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.

Even verder gaan we terug de Ring over en zetten we koers, alweer langs groene longen waaronder het Laarbeekbos, naar het station van Jette. Met wat geluk vinden we nog een etablissement open. De tocht eindigt rond 17 uur.

Het landelijke West-Vlaanderen waar zelden toeristen komen. Het is er aangenaam fietsen tussen de vele boerderijen in een nog niet kapotgebouwd landschap. Ons verste punt: Wildenburg – Vagevuurbossen, bossen met een historisch verleden. Langs rustige binnenwegen fietsen we naar Wilgenburg, een ‘heerlijkheid’ in de middeleeuwen, en naar de Vagevuurbossen. Via St.-Pietersveld, een ‘Rijksopvoedingsgesticht voor straatkinderen, wezen, bedelaars en landlopers’ rijden we naar de radiomasten van Ruiselede, we zien er wat rest van de acht masten die opgetrokken werden rond 1925, en die 287 m hoog waren (ze mochten niet hoger zijn dan de Eifeltoren). In 1933 vloog een vliegtuig tegen een mast die daardoor afbrak, in 1940 blaasden de Duitsers alle torens op. Onder één van die masten wonen zelfs Ronsers! Benieuwd of ze dit lezen.

Terug naar Lichtervelde, we passeren nog een mast, de zender van Egem, 305 m hoog, en iets verder de ‘bomkapel’ te Kools­kamp. 22 juni 1944, 72 mensen uit de omgeving waren aan het bidden bij die kapel, ernaast lag een Duits vliegveld. Twaalf bommenwerpers wierpen die avond ongeveer 500 bommen op de omgeving. Een bom van 50 kg viel midden het groepje mensen. De bom ontplofte niet maar scheurde open, niemand werd gedood of gewond. Die bom hangt nu nog in de kapel.

Fietsen in het noorden van het Waasland.

Beveren heeft heel wat deelgemeenten. Tijd dus om er paar van dichtbij te zien. We beginnen in Beveren zelf met Kasteel van Cortewalle - het Hof Ter Saksen en Hof ter Welle. We fietsen richting Haasdonk en bemerken het Fort van Haasdonk. We rijden verder naar Bazel waar we het Kasteel van Wisselkerke kunnen aanschouwen. Vandaar richting Kruibeke maar we nemen niet de overzet en fietsen naar Burcht. We rijden voorbij de voetgangerstunnel in Antwerpen en zijn bijna aan het strand van Sint-Anneke. Daar gaan we richting Kallo - Fort van Liefkenshoek. De dijk is onze gezel naar Melsele-Gaverland. Nog een paar kilometers en we zijn terug in Beveren. De deel­gemeenten die we aandoen zijn Haasdonk-Kallo en Melsele.

Geprangd tussen de E17, de E403, de Leie en de Franse grens liggen Lauwe en Rekkem, twee deelgemeenten van Menen. We verkennen deze twee gemeenten in twee wandellussen samen goed voor 23,6 km.

Om 10u00 vertrekken we via de Hospitaalstraat naar het Kraaie­veld, via de Striepewegel en de Kraaieveldwegel. De Priester Coulonstraat en de Kommandant Vinckestraat leiden ons naar het Dorpsplein in Rekkem, waar we de Ten Dries­wegel inslaan. De Murissonstraat verandert in Chemin de Reckem. We slaan linksaf naar de Chemin Vert, om aan te komen op het verste punt van onze voormiddagtrip: de alomgekende grenspost “De Dronckaert”. Rien à déclarer en we vervolgen onze tocht via landelijke wegen naar de zetel van Stichting Ons Erfdeel, in september 1970 opgericht door o.a. Jozef Deleu, ereburger van de stad Menen. Via de Kloosterhoek en de Kraaieveldwegel bereiken we ons vertrekpunt, waar we kunnen genieten van onze picknick of een gerechtje van het huis.

Na de picknick trekken we oostwaarts via de Statiewegel en de Krinkelwegel naar de Bramier. We steken de spoorweg over en slaan linksaf naar het Preshoekbos dat deel uitmaakt van het stadsrandbos rond Kortrijk en nog steeds in evolutie is. We volgen onder meer Fiete’s dreef en de Preshoekwegel om via De Statie naar de Dronckaertstraat te trekken. We gaan opnieuw het Preshoekbos in en dan via de Pontestraat naar de Leie. Bioboerderij Goed ter Heule en het Biezenveld liggen op onze route en via de Biestlaan en de Schonekeer keren we terug naar de Leie. We volgen deze verder tot aan de vroegere terreinen van de firma De Witte-Lietaer. We dwarsen de Julien Cagniestraat en bereiken Lauweplaats om uiteindelijk aan ons vertrekpunt te komen, waar een verfrissing welkom zal zijn.

Grijp je kans om in Wortel-Kolonie te gaan fietsen met de Ronsers. Wortel-Kolonie was eerst een vrije landbouw­kolonie. Arme gezinnen woonden er in aparte boerderijtjes met een eigen stuk land dat ze moesten bewerken. Dat was niet eenvoudig voor mensen zonder ervaring. De grond was weinig vruchtbaar en er golden strenge regels.

In 1870 koopt de staat België Wortel-Kolonie aan. Het wordt een onvrije ‘weldadigheidslandbouwkolonie’. Mannelijke landlopers en bedelaars worden er opgevangen en werken onder bewaking op het land en in werkhuizen. Stedenbouwkundige Victor Besme vormt het domein om. De landlopersboerderij stamt uit die tijd. Nu proeven kinderen er van het boerderij­leven in De Bonte Beestenboel. In de Klapekster leer je meer over de natuur van Wortel-Kolonie. Sinds 1993 zijn er geen land­lopers meer in Wortel-Kolonie. Het zijn nu landbouwers die de gronden in de Kolonie bewerken. Sinds 1999 is de Kolonie een beschermd landschap. We gaan ook langs Merksplas-Kolonie. Kaarsrechte dreven en monumentale gebouwen overheersen het landschap in Merksplas-Kolonie. Vroeger leefden hier landlopers, die verplicht naar de Kolonie werden gestuurd. Omdat ze arm waren, bedelden of overlast veroorzaakten. Ze werkten en woonden er samen. In 1993 kwam er een eind aan dit systeem. Landlopers zijn er niet meer in de Kolonie. Hun verhaal staat wel nog in het landschap gegrift. Merksplas-Kolonie is nu een belangrijke erfgoedsite met beschermde monumenten in een beschermd landschap. Ontdek het zelf en breng een bezoek aan deze bijzondere plek! Maak eerst kennis met het bezoekerscentrum Kolonie 5-7 in de voormalige varkensstal van de Grote Hoeve. Zet daarna je tocht verder door het landschap; met de fiets of te voet. Ook wie zich graag culinair laat verwennen, is hier aan het goede adres.

We starten om 9u30 onze fietstocht op de parking achter de kerk van Wortel. We trekken eerst noordwaarts richting Wortel-Kolonie. Dan fietsen we een stukje door Nederland tot we in Zondereigen (deelgemeente van Baarle-Hertog) de grens weer oversteken. Daar gaat het oostwaarts tot aan het Bels Lijntje, een oude spoorwegbedding die we zuidwaarts volgen langs Weelde-Station tot we bijna Turnhout bereiken. Vandaar fietsen we verder tot Merksplas waar we in een lieflijk park onze boterhammetjes zullen opeten. In de namiddag bereiken we dan voor de eerste keer Wortel-Kolonie.We rijden dan verder opzij Beerse richting Malle, dat we links laten liggen. We steken vervolgens het Kanaal over en volgen het tot Sint-Jozef. Daarna fietsen we weer noordwaarts tot we voor de tweede keer Merksplas-Kolonie tegenkomen. Indien het niet te laat is kunnen we het museum van de Kolonie bezoeken. Door de bossen gaat het dan langs veldwegen terug naar Wortel.

“Ik geef de fietstocht een 10/10” dixit Ladybiker Margaux Radio 2. Geniet van al het groen aan de rand van Brussel. We starten aan de plantentuin van Meise en fietsen door het Beverbos naar het park en kasteel van Wemmel. We genieten van het prachtig uitzicht op Brussel vanop de Heirbaan in Oppem, een oude Romeinse weg en komen door het park Drie Fonteinen in Vilvoorde. Het park ligt vlak aan de Willebroekse vaart. Daar stond vroeger een waterfontein met vier spuitkoppen die schippers van drinkwater voorzag. Omdat de schippers bij het naderen maar drie van de vier fonteinen konden zien, kreeg het domein die bijnaam. Een weetje om mee uit te pakken onderweg! Eens kijken wie de tochtaankondiging grondig leest!

We genieten vanop de Fluxenberg bij mooi weer van een verrassend panorama met aan de horizon het Atomium, het Boudewijnstadion en de Basiliek van Koekelberg. Deze route voert ons o.a. langs de Boskapel in Imde, de Plantentuin Meise en pittoreske plaatsjes als Oppem en Meuzegem. De fietsen­fabriek van Eddy Merckx is niet meer in Sint-Brixius-Rode gevestigd, maar Eddy woont er nog steeds. Wie weet komen we hem wel tegen aan de rand van Brussel. De boskapel van Imde, een bak- en zandstenen barokkapel werd in 1707 gebouwd, als uitbreiding van het oudere bedevaartkapelletje. Rond 1658 werd hier een Mariabeeldje vereerd waar speciale krachten aan werden toegekend. De barokke pilastergevel wordt bekroond door een klokvormige top met een gebogen fronton en de éénbeukige kapel heeft een langgerekt ovaal koor. Het interieur is rijk gestoffeerd, opvallend zijn de draperieën met 7 unieke afbeeldingen van de Smarten van Maria. De abdij van Grimbergen, de oudste nog bewoonde norbertijnenabadij van de wereld, werd waarschijnlijk tussen 1124 en 1128 door de Heilige Norbertus gesticht. Naar aanleiding van de Franse Revolutie werd in 1798 de abdij tot op de grond afgebroken, alleen de kerk, de pastorie, een stuk van de boerderij en de oude ingangspoort bleven gespaard. Het interieur van de Sint-Servaasbasiliek is bijzonder rijkelijk gedecoreerd en er worden regelmatig (orgel)concerten gegeven. MIRA is de oudste volkssterrenwacht van België, opgericht in 1967 door de Norbertijn Godfried Pieraerts. Laat je vervoeren door een prachtig gebied doorheen de Brabantse kouters. Trappen moet je natuurlijk zelf doen!

Smeer je kuiten maar in, want op deze route trotseren we de beruchte Muur van Geraardsbergen. Daarna kunnen we rustig op adem komen in de groene omgeving van de taalgrens, langs een erkend stiltegebied, gezellige volkscafés en het water van De Gavers.

Provinciaal Domein De Gavers is een groot recreatiedomein met een 20 hectare grote waterplas, waarop je bootje kan varen, maar ook in kan zwemmen. Het domein heeft een grote parking en is dus ideaal voor ons als start- en eindpunt.

We komen in Geraardsbergen, de stad van de mattentaarten, een door UNESCO erkend streekproduct, eigen aan deze stad. Niemand kijkt ervan op als je er een vijftal inslaat om dat bekende obstakel op je traject met een caloriebom te beklimmen. De Muur wacht op je. We nemen een aanloop vanaf de Vesten en komen al gauw op de Oudenberg terecht, de gevreesde Muur, die jarenlang scherprechter was in de Ronde van Vlaanderen. Prijs je gelukkig, eens boven aan de kapel op de Oudenberg ben je het ergste van je trip voorbij. Vanaf nu gaat het licht golvend richting de taalgrens.

Stiltegebied Dender-Mark: we fietsen op deze route een stuk door een erkend stiltegebied, het eerste erkende ‘Urban Quiet Park’ van België. Er zijn slechts 2 andere UQP’s in Europa, nabij Barcelona en Londen. Wat een stilte­gebied is, ontdek je door er doorheen te fietsen. Neem het maar letterlijk, de stilte is hier hoorbaar. Waarom ze dat per se in het Engels moesten benoemen is ons wel een raadsel …

Bij Everbeek duiken we duiken een groene omgeving in en komen zo aan de taalgrens. Hier vinden we uitgestrekte bossen en slaperige dorpjes. De tweelinggemeente Everbeek is er zo eentje, met twee dorpskernen, Everbeek-Boven en Everbeek-Beneden. Knooppunt 95-87 Lionel de libel: in 2021 opende Toerisme Oost-Vlaanderen een nieuw rustpunt op het fiets- en wandelnetwerk, bij de Drie Scheppers. Daar staat een 7 meter hoge libel en enkele rustbanken. Op onze route komen we veel kruisen en kapelletjes tegen, die zo eigen zijn aan deze streek. Meestal herinneren die aan nagekomen beloftes, aan voorspoed na tegenspoed. We vinden er drie na elkaar op de Hogeweg.

Op de planning staan enkele klassieke wandelingen in de Hoge Venen. Aan de parkings zie je veel volk, maar eenmaal je een paar kilometers verwijderd bent van de verkeerswegen, kom je terecht in één van de meest desolate en barre streken van België. Om onze voeten droog te houden en de kwetsbare bodem te beschermen, liggen hier kilometers knuppelpaden. We beklimmen het dak van België en slapen in de hoogst gelegen gîte van België op 600 m hoogte.

In april worden soms al delen van de Hoge Venen afgesloten omwille van brandgevaar. In dit geval houdt de tochtbegeleider je op de hoogte en worden de tochten aangepast. Dit klinkt heel vroeg op het jaar voor brandgevaar en de Hoge Venen hebben de reputatie van moerasachtig te zijn, maar het is toch geen 1 april grap. Op 10 maart 2022 werden zelfs al delen van de Hoge Venen afgesloten omwille van brandgevaar. Hoewel de ondergrond vochtig is, drogen de grassen die hier zo typisch zijn zoals het pijpestrootje zeer snel uit in deze periode van het jaar, door een forse wind en de warme gloed van de zon. In 2011 brandden zo’n 1.000 hectare Hoge Venen af in de maand april. Bij heel slecht weer worden de trajecten ingekort en aangepast zodat we ‘s middags toch droog kunnen eten.

Zaterdag wandelen we door het Fagne Wallonne naar Noir Flohay waar enkele skeletbomen in het schrale grasland overeind gebleven zijn. Dit is waarschijnlijk echt het hoogste punt van BelgIê. Als we de Helle bereikt hebben, volgen we dit riviertje een paar kilometer stroomopwaarts. We zoeken hier ergens een plekje voor onze picknick in openlucht. ‘s Namiddags gaat het verder langzaam bergop tot het natuureducatief centrum van de Botrange. Hier kunnen we iets drinken. Even verderop bereiken we Signal de Botrange, onze hoogste “berg” van België, 694 m boven de zeespiegel. Hier staat ook de Butte Baltia, een kunstmatig gecreëerd heuveltje van 6 m om op de magische hoogte van 700 m te geraken. Na de wandeling rijden we nog 5 km naar de overnachtingsplaats.

Zondag starten we te voet aan de gîte en houden een eerste halte aan de waterval van de Bayehon. Via de vallei van de Pouhon en Xhoffraix bereiken we de Warche. Op een camping kunnen we wellicht terecht met onze picknick. We keren terug naar de gîte via de vallei van de Bayehon.

Met Pasen zou de zon en het betere weer terug in het land moeten zijn. We maken van de gelegenheid gebruik om de Westhoek en de grensstreek met Frankrijk te verkennen. Een rustig begin van het nieuwe fietsseizoen.

We starten vanaf de parking van het station van Aalter, overnachten twee keer in JHB De Peerdevisser in Oostduinkerke. De tochten variëren tussen 70,7 km en 73,7 km, met weinig hoogteverschillen (per dag nooit meer dan 19 hoogtemeters. We gebruiken autoluwe wegen, maar hierdoor kunnen er ook smalle paadjes en onverharde stroken voorkomen. We houden het tempo gezapig.
De tocht is bij het opstellen van deze aankondiging nog niet voorgefietst, dus er zijn nog veranderingen mogelijk. We zoeken naar cafés voor het middagmaal, maar of dit zal lukken is niet zeker.

Paaszaterdag fietsen we van Aalter naar jeugdherberg De Peerdevisser. We passeren langs Maria-Aalter, door de Vagevuurbossen en het Bulskampveld. De tocht gaat verder via Waardamme, langs Zedelgem (waar we een café voor het middagmaal hopen te vinden). Daarna rijden we rond het Vloethemveld (dit was in WO I een krijgsgevangenkamp). We komen door Eernegem, Sint-Pieters-Kappele en Mannekensvere in Nieuwpoort aan. We omzeilen Nieuwpoort langs het zuiden, om zo na 71,4 km bij de overnachtngsplaats aan te komen. De tocht bevat ongeveer 4,3 km onverharde weg, 10 km gravelweg en minder dan 100 m kasseien. We fietsen overwegend naar het Westen, dus mogelijk redelijk veel tegenwind.

Op Pasen verkennen we het grensgebied. We volgen de kust langs Koksijde, Sint-Idesbald en De Panne. Nabij Adinkerke rijden we om de Krakeelduinen en het natuurreservaat De Westhoek heen, langs Bray-Dunes en Zuydcoote. Ter hoogte van Leffrinckoucke verlaten we de kust. We rijden door Uxem en Les Moëres naar de grens met België en hopen op de grens een café te vinden voor het middagmaal. We passeren in Houtem het hoofdkwartier van het Belgisch leger tussen 1915 en 1918. Wat verder, in Vinkem passeren we een kruisje van Joe English en fietsen naar Steenkerke. We houden Veurne aan onze linkerkant in het zicht en rijden via Avekapelle door de velden naar Oostduinkerke. Bij de jeugdherberg zouden we 73 km op de teller moeten hebben. Een 700 m hiervan zijn onverhard, iets meer dan een kilometer gravel en ongeveer 2 km is kasseiweg.

Paasmaandag fietsen we terug naar ons vertrekpunt, het station van Aalter. We fietsen eerst naar Nieuwpoort en volgen het begin van de frontzate tot Ramskapelle. We zoeken een weg door de polders en passeren daarbij Keiem langs de zuidkant. We fietsen langs het Arboretum van Koekelare en langs het Wijnendalebos naar Torhout. Hier hopen we een café te vinden voor het middagmaal. De tocht gaat verder onder Ruddervoorde door naar Wildenburg en de Vagevuurbossen. We passeren een verlaten kerkhofje op het Sint Pietersveld, doorkruisen de Vortebossen en komen langs het Hooggoed terug in Aalter. We voorzien dat we aan de parking 73,7 km op de teller zullen hebben, waarvan 2,2 km onverharde weg en 300 m kasseiweg. Aangezien we overwegend naar het oosten fietsen, is de kans groot dat de wind vooral in de rug zal staan.

De Ronsers waren in het nabije verleden nog in dezelfde streek en dat beviel hen zo, dat er nu een tweede tocht rond Beersel op het programma staat. Voor wie de eerste meemaakte zal er amper een punt van herkenning zijn.

We gaan via Laarheide naar het Gasthuisbos. Daarna doorkruisen we de velden over de Molenbeek, Zevenbronnen en de Zijp. Waterrijke omgeving dus. Daarna gaan we door het Hallerbos, zo verder naar Kasteelbrakel waar we een ommetje maken. Langs de Jansheideberg, het Natuurpuntgebied Steenputvallei verwelkomen we de Heilige Barbara en het kapelletje van Sint-Rochus waar we de Kesterbeek vinden. Via mooie uitzichten komen we in Beersel terug. Moe maar voldaan.

Natuur kent geen grenzen en in het noorden van Limburg mag je dat letterlijk nemen. Het Hageven-De Plateaux spreidt zich uit over België en Nederland. Het is een oase van 600 hectare met heide, vennen, bossen en graslanden, waar de Dommel zich kronkelend een weg baant doorheen het prachtige landschap. Drie keer raden in welk land men over ‘de Plateaux’ spreekt ...

We steken vandaag de grens over, langs een oude smokkelroute. We lopen een gans eind langs de oever van de Dommel. Dit riviertje ontspringt op het Kempens Plateau in Limburg. Ooit was het een belangrijke rivier, in de Romeinse tijd werd er waarschijnlijk op gevaren, nu kan je er volgens onze voorzitter nog op kajakken.

In België lopen we langs de rivier over een mooi oeverpad en in Nederland volgen we de oever door weiden met verschillende overstapjes over de prikkeldraden van de weiden. We wandelen langs verschillende natuurgebieden. Het Hageven, met heide, vennen, bossen en graslanden en de Plateaux met vleiweiden en turfven.

 

Deze wandeling is een ideale manier om kennis te maken met het oorlogsverleden van de Westhoek.

We starten onze wandeling op de Grote Markt in Ieper, ter hoogte van de donkere poort onder de Belforttoren.

Via de Menenpoort wandelen we op de vestingen naar de verdronken weiden (wateropvang bij overvloedige regen). We vervolgen onze weg langs de droge vaart Ieper - Komen tot aan het provenciaal domein De Palingbeek, een gebied van 230 ha. De beek is ontstaan uit de oorspronkelijke verbindingssleuf tussen Ieper en de Leie, gegraven tussen 1864 en 1913. De verbinding mislukte en het gebied werd daarna geleidelijk door de natuur terug in bezit genomen. We stappen verder langs de Caterpillar Mine Crater en de Hill 60 naar onze picknickplaats, de voetbalkantine Hollebeke, Wervikstraat 208.

Na de middag wandelen we via de Gasthuisbossen (een verzameling van een zevental bossen die de verbinding vormen tussen de Palingbeek en de Polygonebossen) en Zillebeke-vijver (28 ha) terug naar Ieper.

Over golvende kleiheuvels. We vertrekken bij het station van Jette en kunnen dadelijk genieten van het Boudewijnpark aangelegd langs de Molenbeek. Het scheelde niet veel of hier werd in de autogekke jaren ’60 een stadssnelweg aangelegd. We trekken langs het Poelbos en door het Laarbeekbos, een beukenbos van 33 hectare.

Verder wandelen we in de buurt van Relegem en naar Hamme. Hier stond al in 694 een houten kerkje en volgens de legende werd de heilige Gudula (Goedele) daar onder het altaar begraven. De huidige kerk in vroeggotische stijl dateert van rond 1680. In het gehucht Ossel is de Sint-Jan-de-Doperkerk en het kerkhof errond beschermd.

Een cafeetje vinden we misschien in Brussegem.

In Mollem, nog zo’n mooi dorpje, kun je al de trein terug nemen. Nog verder naar Asse komen we langs een hopveld zoals er jaren geleden honderden waren in de streek. In Asse vinden we wel een gezellige kroeg voor een afscheidspint.

Een lentefietstocht waarbij we in een grote lus van Diksmuide naar de kust fietsen en terug. Met de wind in de haren en hopelijk in de rug verkennen we het polderlandschap en hier en daar beklimmen we een toren om te genieten van het uitzicht.

Binnen het project ‘Horizon 2025’, een samenwerking tussen de Provincie West-Vlaanderen en Westtoer, werden nieuwe uitkijkpunten gecreëerd. Vele ervan liggen in de Westhoek. Naast het bouwen van nieuwe uitkijktorens, werden ook bestaande gebouwen met een uniek uitzicht, zoals kerken, toegankelijk gemaakt voor het grote publiek. Op deze manier kunnen we al fietsend het mooie landschap in de Westhoek ook vanuit de lucht bewonderen. Op deze tocht liggen o.a. de Sint-Niklaas­toren in Veurne, Westfront in Nieuwpoort, het Onze-Lieve-Vrouwhoekje in Oud-Stuivekenskerke. We starten aan de IJzertoren en zetten koers naar het lieflijke Lampernisse. Via Eggewaartskapelle en Steenkerke bereiken we Veurne, waar, wie het wil, de Sint-Niklaastoren kan beklimmen. Terwijl je de 214 trappen oploopt, kun je op verschillende plaatsen even verpozen en krijg je informatie over de beiaard, de voormalige klokkengieterij, de geschiedenis van de toren en zijn omgeving en de wederopbouw van de stad na de Eerste Wereldoorlog. Eenmaal boven geniet je van het prachtig panoramisch 360° uitzicht. De zee, de West-Vlaamse heuvels met de 156 meter hoge Kemmelberg, de 84 meter hoge IJzertoren in Diksmuide, het 104 meter hoge Europacentrum in Oostende, en zelfs de haven van het Noord-Franse Duinkerke, allemaal vanop de toren te zien. Duimen voor mooi weer! Verder naar Adinkerke, dwars door het bosje van De Panne en daar is de zee! We volgen de kustlijn naar Koksijde, Oostduinkerke, Groenendijk tot aan Nieuwpoort. Het Westfront-bezoekerscentrum zullen we waarschijnlijk links laten liggen, maar het interessante Onze-Lieve-Vrouwhoekje in Oud-Stuivekenskerke is wel een stop waard: tijdens de Groote Oorlog was deze vooruitgeschoven stelling een belangrijke uitkijkpost. De kapel ter ere van Onze-Lieve-Vrouw der Zege en heel wat monumenten en zuiltjes verwijzen naar de Slag aan de IJzer. Dan zijn we nog enkele kilometer van Diksmuide verwijderd.

Canteclaer, de haan uit het middeleeuwse dierenepos ‘Van den vos Reynaerde’ is onze gids op deze rit door de bossen en akkerlanden tussen Stekene, Lokeren en Moerbeke. Reynaerts achtertuin als het ware, want het was hier in het Waasland (en een deel van Oost-Zeeuws-Vlaanderen) dat de gewetenloze vos - toen de dieren nog spraken - zijn listige streken uithaalde. Als er één dorpje in het Waasland de titel postkaartperfect verdient, dan zou dat wel eens Daknam kunnen zijn. 1.000 inwoners en een zakdoek groot, maar elk jaar op Pinkstermaandag heel even het centrum van het Waasland tijdens zijn jaarlijkse ambachtenmarkt, lokaal beter bekend als het trappistenfeest. Ideale plek om na de tocht neer te strijken op het terras van ‘t Vosken en het huisbier te proeven.

De Ronsers vertrekken langs het Catharinastraatje. Hier botsen we op ijzeren replica’s van alle protagonisten uit het Reynaertverhaal! Helemaal op het eind van dit straatje kunnen we zelfs picknicken op de troon van Koning Nobel, maar deze picknick zal voor een volgende tocht zijn. Via de oude spoorlijn fietsen we Daknam uit richting Eksaarde, parallel met het riviertje de Zuidlede. Even verderop aan de Fondatiegracht maken we een ommetje richting de Kruiskapel. In de buurt van deze ‘miraculeuze’ bedevaartplaats te midden van de velden en omringd door statige rode beuken staan 14 veldkapelletjes die de kapel verbinden met de parochiekerk van Eksaarde. Een bijna magisch plekje, met rondom de Linie, een prachtig natuurgebied dat zeer in trek is bij wandelaars, fietsers en rustzoekers. Na een eindje fietsen langs de Moervaart steken we het water over via de Coudenbormbrug richting Klein-Sinaai. We komen alweer op een bijzonder plekje: de Grot van de Fietsers, een heus bedevaartsoord voor fietsers uit heel Vlaanderen. Doorheen de jaren verzamelde de kerk naast de grot meer dan 100 truitjes van fenomenale wielrenners zoals Museeuw, Merckx, Cancellara, Gilbert, Albert, … De eerste zondag van maart laten hier jaarlijks zo’n 700 fietsers hun tweewieler wijden. Een heuse happening in het anders zo stille Klein-Sinaai! Op een boogscheut van het centrum van Stekene, vlakbij de oude spoorwegberm, wenkt het Steengelaag, een gevarieerd natuurgebied met een verleden van kleiontginning. Waar vroeger met noeste arbeid klei uit de bodem werd getrokken voor de naburige steenbakkerijen, vind je vandaag weidse plassen die krioelen van de watervogels. Via de Spoorwegwegel komen we snel op het jaagpad langs de Stekense Vaart of het Kanaal van Stekene, waarvan beide oevers zijn erkend als stiltegebied. Hier trakteert het landschap op uitgestrekte en uitzonderlijk mooie vergezichten. Gegraven in 1315, speelde de vaart in de 16de en 17de eeuw een belangrijke rol bij het transport van de stenen en tichels. Die werden vervaardigd in de talrijke steen- en tichelbakkerijen die deze streek destijds rijk was. Verderop langs het kanaal waaiert de Fondatie van Boudelo uit, een waardevol natuurgebied dat 800 jaar geleden bij de statige Abdij van Boudelo hoorde. Hier zou de monnik Willem van Boudelo - alias Willem die Madoc maakte - het verhaal van Reynaert de Vos hebben geschreven. Van die abdij blijft niets meer over, maar de natuur die in de plaats kwam - een aaneenschakeling van sierlijke poeltjes, uitgestrekte hooilanden en zuurstofrijke bossen - is mogelijk nog monumentaler. In Eksaarde liggen de beschermde Moervaartmeersen, een strook natuur van 200 meter breed langs de Moervaart, met bloemrijke meersen, begraasde zones, bosjes en vijvers. Die laatste vormen de habitat voor onder meer libellen en amfibieën. Wat verderop, in de Durme­vallei tussen Lokeren en Daknam hebben we een goed zicht op de hooilanden, die bruisen van het leven.